Strandapósturinn - 01.06.2010, Blaðsíða 54

52
Það var um 20. janúar veturinn 1942 að vanfær kona hafði
samband við Jensínu. Bjóst konan við fæðingu um næstu
mánaðamót. Hávetur var og veðurfar ekki gott. Allmikill snjór á
jörðu. Landleiðin til konunnar löng og erfið en yrði veður
fjarðfært auðveldaði það ferðina að miklum mun. En engu var í
því hættandi að bíða þess að konan tæki jóðsóttina. Bæði var
leiðin löng og áðurgreindar aðstæður. Það var strax ákveðið að
Jensína reyndi að komast á ákvörðunarstaðinn við fyrstu
möguleika. Að fara landleiðina gangandi í ófærð tók tvo daga og
þurfti þá að vera sæmilegt veður. Hins vegar tók ferðin ekki nema
einn dag ef fjarðtækt yrði og þá farið gangandi eða á hesti nokkurn
hluta leiðarinnar. Útkoman varð sú að veður gekk niður svo
fjarðfært varð og ljósmóðirin (Jensína) komst með þeim hætti á
einum degi til væntanlegrar sængurkonu. Gekk sú ferð að óskum
og ekkert frásagnarvert um það nema hverjar aðstæður gátu orðið
ef út af bar með veður og færð á langvegum um hávetur. Var vel
tekið á móti henni á myndarheimili og ekkert annað fyrir en
fæðing yrði á næstu dögum.
Þetta fór þó á annan veg en ætlað var. Þegar Jensína fór að
athuga konuna fannst henni fósturlegan ekki benda til þess að
fæðing væri eins nálægt og konan ætlaði. En konan hélt sig við að
meðganga hennar væri svo sem hún taldi. Var þá ekkert annað
fyrir en bíða þess sem í vændum var. En dagur leið af degi án þess
fæðing kallaði að. Varð Jensína um kjurt og beið fæðingarinnar.
Annað kom ekki til greina. Tíðarfar var stirt og ekki auðhlaupið í
milli eins og áður hefur verið getið. Fór vel um Jensínu á því
Guðmundur P. Valgeirsson
Bæ í Árneshreppi
Brot úr
sögu ljósmóður
I