Strandapósturinn - 01.06.2010, Page 55

53
myndarheimili. En fæðingin lét á sér standa. Hafði Jensína reynst
nærgætin um það nú eins og ávallt þegar líkt stóð á. Það var farið
að líða á janúarmánuð þegar Jensína fór að heiman. En það dróst
til 1. mars að eðlileg fæðing færi af stað og barnið fæddist. Var
fæðingin erfið og full þörf á ljósmóðurhöndum Jensínu við slíkar
aðstæður að öllu skilaði heilu í höndum hennar á löngum
ljósmóðurferli hennar. Það var fögnuður á þeim bæ þegar allt var
afstaðið og ný ung mey hafði fæðst og bæst í heimilið, heilbrigð
og tápmikil svo sem hún átti kyn til.
Til að svipta hulunni af því hverjir áttu hér í hlut skal þess getið
að daman sem þarna var að fæðast í heiminn var hún Guðrún
Sveinbjörnsdóttir á Mýri í Bárðardal og konan var hún Sigríður
Guðmundsdóttir, Péturssonar í Ófeigsfirði, sú sómakona sem
hún var í alla staði. Og faðirinn var bóndi hennar Sveinbjörn
Guðmundsson frá Þorfinnsstöðum í Önundarfirði. Voru þau
Ófeigsfjarðarhjón ávallt vinir okkar hjónanna í Bæ. Sjálfur hafði
ég komið rýr unglingur, 16 ára undir verndarvæng Sigríðar og
átti þar heima sem samfellt næstu 4 árin og tók þar út þann þroska
sem ég náði. Ekki drógu happahendur Jensínu minnar að þessu
sinni úr fyrri vináttu okkar. En það er önnur saga.
Af sjálfum mér er það að segja að þessi langi fjarvistartími
Jensínu kom heldur þungt við mig. Börnin og fósturbörn okkar
þurftu síns við. Fátt var um ungar, lausar og liðugar stúlkur heima
um þetta leyti svo ég var að mestu einn að basla með hópinn
heima. Samt blessaðist það allt.
En þegar Jensína kom heim úr þessari ferð voru liðnar 5 vikur
og tveir dagar frá því hún fór. Það var upp á dag jafnlangur tími
og fjarvera hennar tók veturinn 1930 er hún sat í Byrgisvík og
Kolbeinsvík og beið fæðingar á þeim bæjum báðum og hafði þá
tekið á móti 4 börnum á því tímabili og slapp sjálf heim fáum
dögum áður en hún ól sitt fyrsta barn.
Ég varð sannarlega feginn heimkomu hennar í bæði þessi
skipti – svo var reyndar aftur.