Strandapósturinn - 01.06.2010, Síða 105

103
sem Guðjón grefill drap bjarndýrið er líka uppistandandi og
fjárhúshlaðan einnig. Upp undir hlíðinni eru grjótgarðar til
varnar túninu. Nú er allt hljótt í bænum. Þegar við göngum
niður túnið lít ég upp í gluggann og svei mér þá að ég sjái ekki
einhverjum bregða þar fyrir.
Er við komum út í Skerjasund er Einar allur á verði. Hann
hefur eitthvað á tilfinningunni. Hann veit að það var greni á
Engjaneshlíðinni síðastliðið vor. Þá er von á refum. Það stendur
líka heima. Í víkinni inn af nesinu er hvít tófa að róta í þarabunka.
Hún verður okkar ekki vör, enda er hæg austanátt. Einar gefur
mér bendingu um að vera kyrr og ég læt mig síga hægt niður.
Hann gerir byssuna klára, þetta er tvíhleypa og hann setur skot
í bæði hlaupin. Hann velur skot með stórum höglum. Svo byrjar
hann að skríða í var. Honum tekst að skríða á bak við holt og svo
með fram því í átt til sjávar. Ég fylgist með og mér finnst hann
vera eilífðartíma. Svo hverfur hann sjónum mínum. Ekkert gerist
og mér er farið að kólna á löppunum. Enn líður eilífð og ég þori
ekki að hreyfa mig. En þegar hrollurinn er að ná yfirhöndinni
kveður við skot svo drynur í fjallinu fyrir ofan. Ég áræði að
líta upp og sé þá hvítu koma á mikilli ferð upp úr fjörunni og
hvar Einar stendur upp. Glampi og eldglæringar þeytast fram
úr byssunni og drunurnar fylgja á eftir. Tófan hleypur áfram
nokkra metra og kútveltist síðan. Ég sé hana ekki.
Ég hleyp við fót þangað sem ég sá hana síðast. Við erum
fljótir að finna hana, blóðslóðin leiðir okkur þangað þar sem
hún liggur á milli þúfna. Hún er dauð og hvítur feldurinn er
fallegur og hreinn, en með blóðslettum. Einar tekur hana upp
og skoðar fenginn ánægður á svip. Hann ætlar að flá þessa og
hirða skinnið, en það gerir hann ekki hér og setur því dautt
dýrið í poka sem hann hefur meðferðis. Hann munar ekkert um
að bera þetta, vanur maðurinn.
Engjaneshlíðin er ekki skemmtileg til gangs. Gatan liggur
uppi í hlíð, en Einar vill fara með sjónum. Þá þarf að fara yfir
mýrasund og klettaása. Við höldum áfram inn á Engjanes. Ég
hef heyrt að þar hafi útilegumenn búið í gamla daga og skip
farist með öllum mönnum. Sýslumaðurinn hefði þá komið og
verið á fylleríi á hálfan mánuð á Engjanesi, því svo mikið vín var
í skipinu. Ég þekki skútann þar sem líkin voru geymd. Mér finnst