Strandapósturinn - 01.06.2011, Side 26

24
Rekinn hér hefur víst alltaf verið talinn góð hlunnindi. Fyrst
þegar ég man eftir var öllum smávið brennt og svo var tekinn
upp mór til viðbótar. Smáviðurinn á rekanum var tíndur saman
í hrúgur og svo fluttur á bát heim á naust. Talsvert af þessu var
svo borið heim á bakinu. Svo var líka flutt heim á hestakerru og
á sleða að vetrinum. Mikið verk var að saga og brjóta þennan við
svo hann kæmist í eldavélina. Þá voru ekki vélsagirnar. Svo komu
þeir tímar að eldavélin var kynt með olíu. Og þegar heimilisraf-
stöðin kom árið 1934 var lítil þörf fyrir eldivið þangað til íbúðar-
húsið var stækkað og þurfti meiri upphitun. Stærri viðurinn var
hafður í girðingarstaura og byggingar. Allt timbur í útihúsum
mun hafa verið rekaviður þegar ég fyrst man eftir. Það var mikið
verk að saga viðinn. En girðingarstaurar voru rifnir ef spýtan var
þannig að það var hægt. Þegar spýta var söguð var að jafnaði
merkt fyrir hvar sagarfarið átti að vera. Það var gert með því að
þráður vættur í uppleystu sóti var strengdur eftir endilangri spýt-
unni og fest í báða enda. Síðan var þræðinum lyft um miðjuna
og látinn smella niður, þá kom strik á spýtuna sem sagað var
eftir. Fyrst lengi var sagað með tvískeftu. Þá söguðu tveir menn
með sömu söginni. Svo voru líka þessar litlu flettisagir sem einn
maður sagaði með. Þær voru þægilegar.
Ég hafði stundum með mér sög þegar ég passaði fé hér út
með sjó að vetrinum. Þá gat ég sagað þónokkuð. Að sjálfsögðu
hafði ég með mér uppleyst sót í glasi og þráð til að gera strik á
spýturnar. Það var stundum erfitt að velta stórum spýtum upp
úr fjörunni og bjarga þeim undan sjó. Ég man að ég fékk að
fara með piltunum þegar þeir voru að bjarga undan sjó stórri
spýtu fyrir heiman Grjótá. Guðjón á Þórustöðum var þarna
með og þeir komu spýtunni upp á grund. Fréttin um hið stóra
tré sem rak á Þambárvöllum barst út. Og þegar fréttin kom að
Broddadalsá fundu þeir það út þar að tré þetta væri það sama og
kom á þeirra fjöru en þeir tapað því í sjóinn aftur. Þeir mönn-
uðu þá bát og reru yfir á Þambárvallareka og löbbuðu heim að
Þambárvöllum. En bændurnir hér, pabbi og Skúli, voru ekki
heima. Mig minnir að þeir væru inn í Skálholtsvík. Komumenn
töluðu eitthvað við fólkið hér á Þambárvöllum, sneru svo heim-
leiðis og tóku spýtuna með sér. Einhver óánægja mun hafa orðið
út af þessu en fráleitt staðið lengi. Pabbi sagði einhvern tíma að