Strandapósturinn - 01.06.2011, Blaðsíða 45

43
Síðan taka þeir fjórir frændur, Hrómundur halti, Þorleifur,
Þorbjörn þyna og Hallsteinn, vopn sín. Þeir vörðust með trjám og
grjóti eigi síður en vopnum. Austmenn köstuðu látlaust grjóti, því
nóg mun hafa verið af því í virkinu. Hrómundur mun hafa safnað
birgðum af grjóti í virkinu til að verjast ef að honum yrði sótt.
Helgi var vasklegur og mikill vígamaður. Hann var nú mjög æstur
og allir voru þeir Austmenn harðir og illir viðureignar. Þeir
minntu Hrómund á þjófsnafnið ef hann væri búinn að gleyma
því. Þótt Brekkumenn væru færri þá vörðust þeir allvel. Þeir urðu
sér úti um stóra steina sem þeir köstuðu niður á Austmenn í virk-
inu. „Þótt Hrómundur væri aldraður gekk hann vel fram og var
stórhöggur og með fulltingi sona sinna og Þorleifs fóstra síns féllu
sex Austmenn og í þeirri hríð féll og Hrómundur og Þorleifur
fóstri hans.“ (HÞH, bls. 5.)
Er hér var komið sögu gáfust Austmenn upp og hlupu allir út
úr virkinu. Þorbjörn þyna hljóp á eftir þeim en gerði þau mistök
að láta aftur virkishurðina. Þá sneri hann baki í óvinina og Helgi
notaði tækifærið og kastaði spjóti til Þorbjörns sem kom á hann
miðjan. Þorbjörn tók spjótið úr sárinu og kastaði til Austmanna.
Spjótið lenti í Jörundi og fór gegnum hann og kom út í brjóstið.
Þetta kraftmikla skot Þorbjörns þyna var hans síðasta verk því á
næsta augnabliki féll hann óvígur til jarðar.
Í þann mund er Jörundur fellur til jarðar, þrífur Helgi bróður
sinn upp og kastaði á bak sér. Þeir Austmenn sem eftir lifðu hlupu
sem fætur toguðu frá virkinu. Hallsteinn virðist vera lítt særður
því hann hleypur á eftir Austmönnum. Við mishæð missti Helgi
mátt og rann Jörundur þá dauður af herðum hans. Helgi leit
snöggvast um öxl. Á því augnabliki er Hallsteinn kominn mjög
nálægt honum. Hann hikar ekki, reiddi til höggs og hjó af Helga
aðra höndina. Hallsteinn leit á Jörund og sá að hann var dauður.
Þá hætti hann við frekari eftirför og sneri við. Hann varð þess vís
að Hrómundur var dauður og Þorbjörn þyna. Þorleifur Hró-
mundarfóstri var ekki örendur eins og áður er sagt. Hann hefur
sennilega fengið stein í höfuðið og fallið í ómegin en raknað svo
úr rotinu. Hallsteinn bar hann inn, því hann var töluvert særð-
ur.