Strandapósturinn - 01.06.2011, Side 75

73
síðan var það bundið með reipum í sátur – og flutt heim á hestum
– og fór ég þá oftast með hestalestina, 4 eða 5 hesta, á milli.
Stundum var stör slegin á votlendi – og varð þá að raka heyið á
þurra bakka og láta það taka sig. Oft voru því þeir sem voru við
engjaheyskap votir í fætur er degi lauk, en ekki var fengist um það
– ef aðrar aðstæður voru þokkalegar og veður gott. Heyið, sem
hér um ræðir, var auðvitað votaband, og flutt heim sem slíkt – svo
var hleypt niður af hestunum heima á túni – og heyið svo þurrkað
þar. Þessi heyöflun var mjög mikilvæg því túnin voru ekki stór,
þegar skipt var milli tveggja bænda og því var engjaheyskapur all-
mikill. Mér þykir trúlegt að taðan af túninu hafi rétt nægt fyrir
kýrnar, sem voru nú reyndar aldrei fleiri en 4 eða 5, en útheyið
varð að duga fyrir kindur og hesta.
Það var oft mikið um að vera þegar til stóð að reiða heim hey af
engjum. Fyrst þurfti auðvitað að leita að hestunum í haganum og
koma þeim heim og búa þá undir flutninginn. Sett var reiðings-
dýna á hestinn, en dýnan var venjulegast þurrt hey eða þurrkað
torf klætt með striga, síðan komu gjarðir til að herða að dýnuna,
Í Sunndal eru grasgefnar engjar þar sem oft var heyjað. Fjallið Rönd
(Randafjall) í baksýn. Myndin er tekin 1999. Ljósm.: Bragi J. Ingibergsson