Skessuhorn - 15.12.2021, Blaðsíða 52

MIÐVIKUDAGUR 15. DESEMBER 202152
Kveðjur úr héraði
„Trúirðu á Jólasveininn Lilja,“
spurði einn snáðinn á skóla-
bókasafninu hjá mér í síðustu viku.
Jú, ég hélt það nú, jólasveinninn
væri klárlega til, líka strumparnir
sem byggju í Frakklandi og ég sagð-
ist vera að safna fyrir ferð til Frakk-
lands til að þefa uppi strumpana og
Kjartan galdrakarl. Strákur horf-
ir á mig í smá stund en segir svo.
„Mundu bara að taka mynd og
setja á Instagram, annars trúir þér
enginn.“ Það er nefnilega málið. Ef
ekki er mynd á Instagram þá gerð-
ist það ekki.
Jólagleðin hefur örlítið færst yfir
á samfélagsmiðla. Allir sem vilja
vera með eru búnir að setja upp
jólatréð og taka mynd, baka sörur
og laufabrauð og taka mynd. Og ég
sem er að drukkna í parketafskurði,
hálfum málningardósum og hleyp
svo um allt til að leita að gardínu-
hringjum sem ég hef pottþétt verið
búin að henda. Ég elska þessa miðla
núna á aðventunni því núna hef ég
tíma af mjög skornum skammti, er
ekkert byrjuð að baka, jólakortin
eru í hálfum smíðum og seríurnar
hálfar í hnút oní kassa. Ég nefni-
lega asnaðist til að opna kaffihús
og litla búð á þessu ári og þar hef
ég eytt mest öllum tímanum sem af
er á aðventunni. Heimtaði svo nýtt
parket á íbúðina sem og nýjan lit á
stofuna, korter í jól. Minn eðaltími
er því seint á kvöldin. Þá sest ég að-
eins niður, opna símann og leyfi
mér að njóta allra myndanna sem
fólk er að setja inn af jólaundirbún-
ingnum sínum.
Á þessu skrolli mínu inn í
persónulegt líf annars fólks hef
ég komist að því að jólin eru bara
býsna hógvær og góð. Fólk virðist
njóta aðventunnar í nálægð sinna
nánustu og jólaljósin og jólalög-
in eru glaðleg í þessu líka dóms-
dagsmyrkri sem hrjáir Grundar-
fjörð á þessum árstíma. Þessi mýta
um kapítalísk jól og hátíð kaup-
manna er bara þvæla. Því eins og
allir vita eru jólin hátíð bóksala og
svo heppilega vill til að ég er núna
einn slíkur og jólin því minn uppá-
haldstími.
En aftur að jólasveinunum og
strumpunum. Jólin eru fyrir suma
trúarleg hátíð. Og fyrir aðra eru
þau það ekki og svo eru einhverj-
ir sem þrefa um hvort þau eigi að
vera trúarleg eða eitthvað annað.
En öll viljum við hins vegar telja
börnunum trú um að jólasveinn-
inn sé til. Af því að það sé svo gam-
an fyrir þau, eða okkur. Ég á fjög-
ur börn, öll uppkomin og hætt að
fá glaðning frá sveinka á aðvent-
unni. Öll grétu þau af hræðslu við
þá á einhverju aldursbili og öll
urðu þau svo fyrir andlegu áfalli
þegar upp komst um þessa rauð-
klæddu piparsveina. Ekki misskilja
mig, ég fagna jólasveinunum og
trúnni á þá en ég fagna líka að fólk
skuli vilja trúa á eitthvað fallegt
sama hvaða nafni það nefnist (því
heimurinn er langt í frá fallegur,
hann er eiginlega bara skelfileg-
ur oft á tíðum). Og ég trúi á jóla-
sveinana, strumpana og Jesú, sem
allir stefna að því sama, að láta
gott af sér leiða.
Árið 2021 er búið að vera
skemmtilegt þrátt fyrir allt. Eins
og ég ýjaði að hér ofar þá opn-
aði ég, ásamt fleirum, kaffihús í
Grundarfirði, sem jafnframt er
bókabúð og garnverslun. Þar hef
ég notið aðventunnar og prangað
lesefni inn á lestrarhesta og verð-
andi lestrarhesta. Það fer minna
fyrir garnsölunni hjá mér þar sem
ég þekki vart muninn á heklunál
og prjónum. En það kemur von-
andi og svo lengi lærir sem lifir.
Árið 2022 leggst svo afskaplega vel
í mig þar sem ég ætla að byrja strax
í janúar á að bjóða velkomið fyrsta
ömmubarnið mitt en ömmustelp-
an leggur á ferðalag í heiminn í
kringum miðjan janúar.
Af okkur Grundfirðingum er
svo það að frétta að við erum ný-
stigin upp úr öldudal veirunn-
ar sem ekki skal nefna á nafn. Og
þegar gefur á bátinn sér mað-
ur svo vel hvernig það er að búa
í Grundarfirði. Bærinn er fullur af
fólki sem kann að sýna samstöðu,
samkennd og hjálpsemi.
Ég sendi jólakveðjur úr þess-
um fallega firði, var líka beðin fyr-
ir jólakveðju frá Kraftastrumpi og
Gáttaþef sem saman sitja núna á
toppi Kirkjufells og horfa yfir öll
jólaljósin í bænum. Verum góð og
sýnum náunganum kærleika og
alúð á jólunum sem og alltaf.
Lilja Magnúsdóttir, Grundarfirði
Jólakveðja frá Grundarfirði
Jólasveinarnir,
Strumparnir og
Jesú stefna að sama
markmiðinu
Jólakveðja úr Dalabyggð
Ekki þarf allt
að breytast
„Ég man þau jólin mild og góð er
mjallhvít jörð í ljóma stóð...“ Vil-
hjálmur og Ellý Vilhjálms gera
þetta vel. Ég heyri lagið hljóma í
höfði mér þrátt fyrir að hafa í raun
ekki heyrt það spilað alveg nýlega.
Ein minna bernskuminninga frá
aðventunni er sú þegar skorið var
út laufabrauð í eldhúsinu á Stóra-
-Vatnshorni. Platan Hvít jól sett á
fóninn og allar dyr hafðar opnar
svo tónlistin heyrðist nú örugglega
úr herberginu og alla leið inn í eld-
hús. Notalegt var það.
Eitt var það rými sem hafði
meira aðdráttarafl en önnur á að-
ventunni á mínu heimili, búrið
nefnilega. Á mínum yngri árum var
stór eplakassi keyptur fyrir jólin. Í
honum voru stór rauð epli sem í
minningunni brögðuðust svo vel.
Raðað í kassann með fjólubláum
pappa á milli svo þau skemmdust
síður. Þetta var hátíð. Í búrinu var
fleira geymt en eplakassinn. Fal-
leg, skrautleg box stóðu í hillunum.
Þau geymdu jólasmákökurnar og
biðin eftir að mega borða þær var
löng. Það er kannski í lagi núna,
nokkrum árum síðar, að uppljóstra
að maður stalst smá í boxin, bara
smá. (Fyrirgefðu mamma). Fyrir
minn tíma í búrinu var tími eldri
systkina minna. Eitthvert þeirra
lagði á sig að taka límbandið af sem
hélt lokinu og setja aftur á án þess
að sæist að boxið hefði verið opnað.
Mamma hefur líklega alveg vitað af
þessu þó hún segði nú ekki neitt.
Jólaseríur voru merkilegt fyrir-
bæri finnst mér núna. Þær kostuðu
þó nokkuð, entust flestar lengi og
allar höfðu þær fallegar kórónur í
kringum peruna. Við ljósaseríurn-
ar þurfti svolítið nostur. Á hverju
ári þurfti að skipta út einhverjum
perum og það tók dágóðan tíma
að stússa við það. Ef ekki tókst að
ná ljósi á seríuna þá fór hún í við-
gerð í Ásubúð og varla klikkaði að
hún kom með ljósum til baka eftir
smá tíma. Uppáhalds ljósaseríu átti
ég, það var útiserían. Þegar hún var
komin upp með sínum gulu, rauðu,
grænu og bláu ljósum voru jólin
komin fyrir mér.
Þegar ég horfi til baka til æskuár-
anna sem er ekkert svo voða langt
síðan þá hefur ýmislegt breyst en
annað ekki. Ég, ásamt samkennara
mínum, tók smá spjall við nem-
endur mína í Auðarskóla um hvað
þeim þyki jólalegast. „Ljósin, sam-
vera með fjölskyldunni, fara í jóla-
fötin, gjafir, matur, jólaskraut og
gleðin,“ sögðu þau. Það þarf ekki
allt að breytast... Er það?
Kæru Dalamenn og aðrir sem
þetta lesa,
Gleðileg jól
Jóhanna Sigrún Árnadóttir