Borgfirðingabók - 01.12.2006, Blaðsíða 26

24
Borgfirðingabók 2006
Með þessu tekur Guðrún undir borgfirska (kvenna)skáldskapar-
fræði Málfríðar Einarsdóttur um reynsluna og hversdagsleikann
sem yrkisefni og uppsprettu skáldskapar. Þá vísar skopstælingin á
kvennavinnunni í ljóði Huldu einnig út fyrir sig í nafn bókarinnar,
Söngur starfsins, sem í ljósi hennar verður írónískt.
En eg er hér ef einhver til mín spyrði
Tvær borgfirskar skáldkonur sem báðar eru fæddar aldamótaárið
1900 hafa algjörlega horfið undir yfirborð íslenskrar bókmenntasögu
og eru mjög vanmetnar.
Guðrún Ámadóttir (1900-
1968) er fædd á Oddsstöðum
í Lundarreykjadal, og í ljóða-
bók sinni Gengin spor sem
kom út árið 1949 kennir hún
sig við þann stað. Bókina
gaf hún út sjálf og tileinkar
minningu einkasonar síns sem
lést af slysförum rúmlega tví-
tugur að aldri. Kristmann Guð-
mundsson rithöfundur hefur
lýst Guðrúnu sem lítilli frænku
sinni í sjálfsævisögunni ísold
hin svarta frá árinu 1959. í
ferð sem hann fór átta ára
gamall árið 1910 kom hann við
á Oddsstöðum og hitti hann þar
Guðrúnu sem var tíu ára „og
kunni að leika á harmonikku".
Þau ganga upp að fossi nokkuð fyrir framan bæinn, og þar trúir hún
honum fyrir því að hún ætli að verða ljóðskáld:
„Efég þori, “ bætti hún við. Og mér eru enn minnisstœð þessi
orð, því að ég skildi þau ekki.
„Eg œtla líka að verða skáld, “ sagði ég og hafði raunar
tekið þá ákvörðun fyrir löngu. En sá var munurinn, að hjá mér
leyndist enginn efi um, að ég bæði þyrði það og gœti.36
Guðrún Arnadóttir. Héraðsskjalasafn
Borgarfiarðar. Ljósm. Arni Böðvarsson.