Borgfirðingabók - 01.12.2006, Blaðsíða 195

Borgfirðingabók 2006
193
einn í þjónustu Vegagerðarinnar átti svo að taka mig upp að vinnudegi
loknum og flytja heim í tjöldin.
Enn eitt atvik man ég sem styður þá hugmynd mína að annríki
mitt hafi ekki verið mjög mikið. Tveir kerruhestar voru enn þjónandi
á staðnum og ég var kúskur þeirra. Einn sólskinsbjartan haustmorgun
var ég sendur að sækja þá í hagann. Einhvem veginn fannst mér fyrir-
liggjandi verkefni ekki svo brýnt að ég þyrfti mjög að flýta mér og
tók mér því góðan tíma að njóta veðurblíðunnar og fegurðar morg-
unsins. Ekki man ég til þess að ég fengi neinar sérstakar ákúrur fyrir
seinlætið.
Ekki get ég nú dagsett verklok mín í vegavinnunni, en ágiskun er
að þá hafi verið komið fram í október. Kvöldin voru orðin dimm og
þá sátu menn gjama í matarskúmum. Margir reyktu og stundum var
gripið í spil. Einhvem þátt tók ég í reykingunum, hefur verið boðið
upp á það af vinnufélögunum, en þegar ég fann að mig var farið að
langa í nautnina hætti ég slíku fikti og hefi síðan verið laus undan áþján
nikótínsins. Ekki mun ég hafa verið þátttakandi í spilamennskunni
en vil trúa því að þá hafi ég í fyrsta sinn verið vitni að því að menn
spiluðu brids.
Dagar og vikur eftir að ég kom heim em að mestu horfnar í móðu
gleymskunnar. Ég hefi sennilega átt að veita búinu forstöðu í sam-
vinnu við móður mína, en mér finnst að faðir minn hafi sótt vinnu
utan heimilis að verulegu leyti þann tíma sem eftir var ársins.
Síðar um haustið, að því er ég best man, gerði hríðaráhlaup með
mikilli snjókomu. Sauðfé föður míns var þá ekki komið á hús og
fennti hluta af því svo að nokkrar kindur fórust. Það var þeim mun
tilfinnanlegra sem áreiðanlega hafði fækkað í hjörðinni vegna undan-
genginna veikinda föður míns. Þannig man ég eftir þessu atviki að
nágrannar hafi unnið að því að ná fénu úr fönninni en faðir minn
komið annarsstaðar frá meðan á því verki stóð.
Aðrir viðburðir frá þessum vikum eru mér með öllu horfnir úr
minni. Ég tel vist að ég hafi haft bústörf á hendi að hluta til en að
hinu leytinu stundað fjamám sem fólst í því að fylgjast með kennslu
í erlendum tungumálum sem Ríkisútvarpið veitti á þessum árum.
Það var til undirbúnings frekari skólagöngu, en árangur minn á fulln-
aðarprófi þá um vorið þótti gefa tilefni til hennar. Og nýársdagur
1945 er mér með öllu gleymdur. Ekkert hefur orðið til þess að minna
mig á hann eins og Óðurinn til ársins 1944 gerði ári fyrr.