Borgfirðingabók - 01.12.2006, Blaðsíða 159

Borgfirðingabók 2006
157
skipstjóri vakinn. Hann kom og fékk sér ferskt loft, fór síðan inn
í kortaklefann og athugaði staðsetningu út af Siglufirði, stefnu og
klukkustundir og lét síðan breyta stefnu til bakborða. Fyrstu fjöll sem
við sáum voru Straumnesijall og Ritur. Var haldið suður að Barða
og síðan grunnt fyrir firðina að Bjargtöngum. Þar vorum við um kl.
17.00 og var stefna sett fyrir Svörtuloft.
Fyrir sunnan Bjargtanga fór að bæta í vind og það allverulega.
Hásetamir, Jón og Helgi Einarsson, skiptust á að stýra, og sjálfur var
ég bara nokkuð iðinn við það og var ekki að binda tímann við eina
klukkustund er ég átti þess kost. Þegar suður á miðjan Breiðafjörð
kom var hann orðinn bálhvass af suðaustri, og um áttaleytið er nafni
minn Einarsson var við stýrið og ég sat á bekknum í kortaklefanum
og skoðaði Sjómannaalmanakið, sem ég kunni næstum utanað eftir
sumarið, kvað við hvellur og brothljóð. Komið hafði sjór á stýrishúsið
framan til á bakborða og brotið rúðu í einum glugganum. Komu
rúðubrotin og sjórinn yfir nafna. Var þá dregið úr ferð skipsins, og
mér var skipað að tína upp öll glerbrot og henda þeim og sjá um
að allur sjór tæmdist undan grindunum, en það var fólgið í því að
halda tveimur tommuvíðum götum hreinum meðan tæmingin átti sér
stað, en götin voru sitt hvoru megin í stýrishúsgólfinu. Ég var nú
hálfskelkaður - já, hræddur, en kláraði þetta þótt sumt væri kannski
fátkennt og fálmandi hjá mér.
Oskar og Jón Ólafsson náðu í masonitplötu sem var í einum koju-
botninum og söguðu hana til svo að passaði að utan og innan í glugga-
tóttimar og skrúfúðu saman plötumar sem vom tvær, að utan og innan.
Þetta hélt og var alveg pottþétt. Þegar þessu var lokið setti skipstjóri
á % ferð áfram og hélt skipinu í stefnu á Ólafsvík. Ég varð feginn því
mér leist nú ekki meira en svo á þetta. Ég snaraði mér niður í eldhús
til að fá mér bita, því ég var svangur og gat ekki sofið. Það er sagt að
verði maður hræddur þá megi deyfa hræðsluna með því að borða. I
vélarrúmsdymnum hitti ég Þórð vélstjóra sem var að dæla olíu upp á
sethylkið. Flann spyr: „Eruð þið búnir að bjarga þessu þarna uppi?”
Ég svara: „Já, heldur þú að við höfum þetta, Þórður minn?”
„Láttu ekki svona drengur,” sagði hann. Þórður hafði séð það
svartara þegar Njáll skipstjóri á Fylki bjargaði áhöfninni á Birninum
á Faxaflóa í suðvestan stormi og stórsjó. Hann lagði Fylki tíu faðma
frá skut Bjamarins, og síðan vom skipbrotsmenn dregnir hver eftir
annan á línu yfir í Fylki en urðu að kasta sér í sjóinn.