Borgfirðingabók - 01.12.2006, Blaðsíða 151
Borgfirðingabók 2006
149
þegar kominn var í lestina þungi sem vó upp á móti bátum og nótum
í davíðum og á dekki. Síðan sigldum við inn til Hjalteyrar og lögðum
þar að löndunarbryggju „undir kranana” eins og það var kallað.
Þess skal getið að stundum kom allmikið af þorski í nótina, en hann
hafði þá verið að elta síldina. Allur þorskur og ufsi, sem einnig fékkst,
var flattur og saltaður í stíu bakborðsmegin undir bakkanum, og átti
nótabassinn allan þann fisk. Ólafur kokkur notaði þennan saltfisk til
matar fyrir áhöfnina, hakkaði í bollur eða steikti hann. Hann sauð
allan fisk upp úr sjó, „tærum sjó”, og enginn kvartaði. Tólg var notuð
út á fisk og brauð var smurt með tólg, smjör sást ekki. Smjörlíki var
notað í bakstur, en hann bakaði allt brauð, sódakökur og jólakökur.
Mjólk var keypt hjá KEA, en „Bauludósamjólk“ frá Borgarnesi var
mest notuð í te og kaffi, þeytt út á brauðsúpu, og bæði hafragrautur
og hræringur var borðaður með dósamjólk út á. Kokkurinn steikti
bæði læri og hrygg og hafði á borðum kjötsúpu, saltkjöt og baunir
og bjó til rúllupylsu úr slögunum. Þessi gamli kokkur var snillingur í
matartilbúningi og meðferð á mat. Því komust menn að við uppgjörið
um haustið.
Þegar löndun hófst var kastað upp um það hvor bátshöfnin ætti að
byrja að landa og kom upp hlutur bakbyrðinga. Því sem var á þilfari
lönduðu báðir hópar, en úr lest sá þeirra sem átti löndun hverju sinni,
en hinn þvoði öll lestarborð, en lestin var öll þvegin og sprautuð
niður með sjó í hvert skipti þegar löndun var lokið. Meðan löndun
stóð var tekin olía og ferskvatn, ef það vantaði en skipið hafði tíu
þúsund lítra vatnstank. Tankar, bæði vatns og olíu, voru alltaf hafðir
fullir þegar veiðiferð hófst, og grunar mig að það hafi verið vegna
stöðugleikans.
Næstu ferð fórum við vestur á Skagagrunn. Eina nóttina um
fimmleytið vorum við vaktir og komum allir upp. Ekki var þó verið
að kasta á síld, heldur flaut tundurdufl í 50 til 100 metra fjarlægð frá
okkur. Vélstjóramir vom komnir upp á þilfar, Valtýr með vélbyssu
sem tók nær hundrað skot í pönnu og tæmdi sig á sextíu sekúndum.
Þórður var með hennannariffil sem tók 24 skot í magasín. Þeir hófu
skothríð á duflið sem maraði í hálfu kafi með suma takkana upp úr.
Dufíið sprakk ekki, en tók að síga í sjó og sökk loks til botns. Eg var
hálfskelkaður, því hávaðinn var slíkur, að ég fór aftur á bátadekk,
settist á grunnlóðina og hélt fyrir eyrun. Byssurnar höfðu þeir fengið,