Veiðimaðurinn - 01.12.1959, Síða 12

Fyrir skömmu sendi einhver, sem ekki
lét nafns síns getið, ábendingu um að
afla frásagna um dularfull fyrirbœri við
stangveiðar. Ekki mundi standa á rit-
stjóranum að birta slíkar sögur, ef þœr
bœrust, því að hann er þar, eins og kunn-
ugir vita, talsvert „veikur fyrir“. Þesscuri
hugmynd er hér með komið á framfœri,
og vœri gaman ef hún bceri einhvern ár-
angur. íslendingum er i blóð borin löng-
un til þess að skyggnast inn í hið óþekkta,
og trúin á að eitthvað sé til „hinum meg-
in“ við hið daglega skynsvið er sterk með
þjóðinni. Um þessa hugmynd eru þó
skoðanir lesenda eflaust talsvert skiptar.
Skoðanir eru lika, og þurfa að vera,
skiptar um það, hvernig Veiðimaðurinn
hafi innt hlutverk sitt af hendi og hvers
af honum megi vœnta. Hið síðara verð-
ur þó ekki séð óðar en liður. Hann hefur
átt og á enn líf sitt og framtið undir
þeim, sem hann þjónar. Frá þeim verður
hann að fá lífsafl sitt og nœringu. Allt
hans ráð er i þeirra hendi. Á þessum 20
árum hafa margir stutt hann vel, en á hitt
skal þá ekki dregin dul heldur, að von-
brigðum hefur valdið, hvað sumir, sem
hefðu getað lagt honum lið, hafa lítið
fyrir hann gert. Vœri vel til fallið, að þeir
bœttu nú fyrir þá vanrœkslu, með þvi að
senda honum eitthvert efni í fyrsta blað
þriðja ævitugsins.
Oft hefur verið á það minnst hér, uð
skammdegið og vetrarmánuðirnir vœru
ákjósanlegur timi til þess að festa á blað
hugleiðingar um veiðimálin. Margir eru
oft og iðulega að hugsa um þessa hluti
þann tima, sern stangveiði er ekki
stunduð, og ýmsum þeirra dettur eflaust
margt í hug, sem fengur væri að fyrir
blaðið. Margir bera við timaleysi, en
sú viðbára er ákaflega oft notuð sem af-
sökun fyrir framtaksleysi. Þeir menn
munu vera teljandi, ef nokkrir eru, sem
störf hafa hlaðizt svo á, að þeir geli ekki
gefið sér tima til þess allan veturinn, að
semja greinarkorn í timarit, ef þeir griþa
þær stundir, sem gefast. Galdurinn er
iíklega einkum sá, að afmarka hverju
viðfangsefni réttar stundir.
☆
Einn af vitringum Ritningarinnar seg-
ir, að öllu sé afmörkuð stund, allir hlutir
undir himninum hafi sinn tima. Þessi
orð hins forna spekings eru enn i fullu
gildi. Jörðin er nú eins og þá rúma 365
daga að ganga umhverfis sólina og þeirri
göngu er lif allra jarðarbúa háð. Tím-
inn er sú staðreynd í mannlifirm sem
allt okkar arnstur og áform eru háð, og
þótt stundum sé verið að segja okkur að
hann sé ekki til i raun og veru, verður
hið óhagganlega lögmál hans ekki umflú-
ið. En hann virðist hafa yndi af því, að
leika á mannlega skynjun. Og hann gerir
það oftast á þann háitt, að þykjast vera
fljótur að líða, þegar okkur liður vel, en
lengi þegar eitthvað blæs á móti eða á-
nægja er i vændum; en hann á einnig
til að hlauþa frá okkur, án þess að við
gerum okkur Ijóst, hvernig hann
hefur liðið. Hann hlær að barna-
skap okkar, þegar við erum að telja sjálf-
um okkur trú um að við höfum sigrað
hann og segir eitthvað á þessa leið: Ykk-
ar stund er afmörkuð, góðir hálsar, og
innan þeirra marka megið þið sprikla
eins og þið viljið. En hvar sem þið eruð
og hversu hratt sem þið þeytist áfram, þá
er ég einnig þar, og undan mér komizt
2
Veiðimaðurinn