Veiðimaðurinn - 01.12.1959, Qupperneq 19

fyrir mér hinn fagra fjallahring, sem
blasir við okkur þarna. Veðrið er einkar
fagurt þetta kvölcl — stillt veður og hlýtt,
og sólroðinn að baki fjallanna hverfur
því sem næst aldrei af liimni, heldur fær-
ist austar, er á nóttina líður. Ég fer nú
að hyggja að færi mínu, beiti á ný og
kasta út. Ég vind hnuna hægt inn á
hjólið, hér kom eitthvað við línuna — og
nú er kippt hressilega í, og gleymdur
er fjallahringur og fagur himinn....
Ég er með ’ann, piltar Hann er sprett-
harður sjóbirtingurinn. Þótt þetta sé ekki
stór fiskur er hann með afbrigðum fjör-
ugur. Hann strikar fram og aftur, og
berst fyrir lífi sínu, vesalingurinn, eins
og kraftar hans leyfa — en hvað má hann
sín á móti ofureflinu. Hér var ójafn leik-
ur, og brátt er hann dreginn á þurrt. Ný-
runninn, sílspikaður tveggjapundari. Ég
beiti fljótlega á ný og kasta út, hann er
á aftur, svipaður að stærð og honum er
landað fljótt. Ég dorga nú góða stund,
en verð ekki var. Ég tek nú úr veiðitösku
minni áhald, sem gárungar hafa gefið
nafnið „letingi“, en það er „stativ“, sem
stungið er í sand eða gras, og er stangar-
handfanginu síðan fest þar í. Heldur
þetta stönginni því sem næst lóðrétt
nppi. Ég læt nú þyngri sökkur á taum-
inn, kasta síðan langt út, festi þá stöng-
inni á letingjann. Þessi aðferð, að láta
færið liggja, er mjög tíðkuð hér á Hrauni.
Bæði vegna þess að engin laætta er á
botnfestu, og í öðru lagi, þegar fiskur
er tregur, gefur þessi aðferð mönnum
tækifæri til að fá sér kaffisopa og spjalla
við veiðifélaga sína, án þess að þeir glati
möguleikanum til þess a'ð hreppa eitt-
hvað. Ég geng nú t,il félaga minna og fæ
fréttir af aflabrögðum. Þeir hafa veitt
nokkra tveggjapundara og einn fjögurra
punda. Þegar ég hef skoðað veiði þeirra,
geng ég að vistageymslu okkar, sem er
skammt frá stöng minni, fæ mér kaffi-
sopa og treð í pípu mína. Ég leggst þarna
í mjúkan sanndinn og læt fara vel um
mig. Það er þægilegt. að liggja þarna
endilangur og vera samt að veiða. Ég
fylgist vel með stöng minni, þar sem
hún trónar upp í loftið. Stangartoppur-
inn bærist mjúklega, en það er víst golan
en ekki fiskur, sem veldur því.
Og nú, sem ég ligg þarna, sækja á mig
minningar frá mörgum skemmtilegum
stundum, sem ég hef eytt hér. Ósjaldan
Iiefur afli verið rýr, en oft hefur veiði-
gyðjan verið mér hliðholl. Ég fer í hug-
anum allmörg ár aftur í tímann — ég sé
fyrir mér þrjá unga menn. Þeir standa
hér á svipuðum slóðum og við erum nú
á. Þeir eru sáttir við lífi'ð núna, því þeir
hafa lent í slíkri uppgripaveiði, að annað
eins hefur ekki hent þá áður. Þeir hafa
ekki við að beita og landa.... og heim-
leiðis halda þeir klyfjaðir sjóbirtingi, sem
er frá tveim upp í fimrn pund að stærð.
ég er að dorga með maðk, og ekki langt
frá mér er veiðimaður, sem ástundar
sömu iðju. Allt í einu verðum við báðir
varir við fisk. „Þarna tók hann loksins",
segi ég. „Ég er líka með ’ann“, segir
granni minn. Ég finn, að þetta er vænsti
fiskur, og er ég hef þreytt hann hæfilega,
bý ég mig undir að landa honum. Ég sé
að granni minn hefur það sama í huga,
og við löndum samtímis, því að við erum
báðir fastir í sama fiskinum! Nú er eft,ir
að vita, hvorn öngulinn fiskurinn hefur
gleypt. Færi okkar voru í einni flækju,
Veiðimadurinn
9