Veiðimaðurinn - 01.12.1959, Síða 32

söng fyrir utan gluggann minn. Ég fór
út og gá'ði til veðurs. Þá var klukkan um
hálf átta. Veðrið var bjart og hlýtt, á-
kjósanlega mikið vatn í ánni og áttin hag-
stæð. Það mátti því gera ráð fyrir góðum
veiðidegi, þegar þar við bættist, að lax
var að ganga. Þegar ég kom út, sat þröst-
ur á maðkakassa, sem ég átti við hús-
vegginn. Hann hefur líklega verið að
reyna að ná sér í morgunbita, en lokið
féll vef að, svo hann fékk þar engu bif-
að. Ekki veit ég hvort það var sá sami,
sem vakti mig með söng, því fleiri vo.ru
þarna nærri. Þegar hann sá mig koma,
flaug hann upp, en fór ekki langt. Ég
opnaði kassann, tók þaðan tvo væna
maðka og fleygði þeim til hans. Hann
greip þá fljótt og liorfði svo á mig eins og
hann langaði til að segja: Ég get ekki vís-
áð þér á veiði að launtim, eins og krían,
en ég skal syngja fyrir þig eins mikið og
þú vilt, -og þú mátt skoða hreiðrið okkar
lijónanna um leið og þú gengur niður
skógargötuna. Og svo flaug liann upp í
grein, og fór að syngja fyrir mig og kon-
nna sína.
Krían var vöknuð liandan við ána, en
hún kom ekki heim að luisinu. Kannski
hefur hún vitað að við ættum eftir a'ð
hittast síðar um daginn.
Þessi júlímorgunn var eins og þá get-
ur þarna fegursta. Döggin var ekki þorn-
uð af grasi og greinum. Sólglit í hverjum
dropa og sterkur ilmur frá skóginum.
Kyrrðin var alger, því að niður árinnar
og söngur fuglanna rjúfa hana ekki, held-
ur auk.a hana og dýpka. Loftið var svo
hreinti, að allir litir voru einkar skírir.
Ég settist austan vi'ð húsið, horfði á
fossinn og niður eftir ánni. Þarna hafði
22
margur maðurinn sezt á undan mér og
horft á hið sama. Frá þessum stað hafa
nrargir vonglaðir veiðimenn labbað með
stönoina sína niður að ánni og séð vetrar-
draumana rætast. Ég fór að hugsa um,
hve mikið ég ætti í raun og veru þeinr
mönnunr að þakka, sem leiddu mig fyrst
inn í ríki veiðistangarinnar. Sunrir þeirra
voru hér nreð nrér núna. En mér gafzt
ekki langur tínri til þeirra hugleiðinga,
því að nú lreyrði ég lrreyfingu inni í
húsinu og félagarnir konru út hver á
eftir öðrum, og í sanra nrund fór laxinn
að stökkva á Brotinu.
Ég átti einmitt að vei'ða þar þennan
morgun og það fór að konra titringur í
taugarnar. Það var eins og allir yngdust
unr nrörg ár við að sjá laxana stökkva.
Menn lrlupu inn í lrúsið eins og drengir,
drukku morgunkaffið í flýti og bjuggust
svo. af stað.
Þegar ég konr niður í lrvamnrinn neð-
an við veiðihúsið mundi ég að ég hafði
skilið fluguboxið nritt eftir heima á
borði. Ég átti aðeins eitt þá! F.kki var ég
búinn að temja nrér meiri rósenri en svo
í veiðiskapnunr ;í þessum árunr, að mér
fannst óskaplega langur og dýrmætur
tími fara til spillís við það, að þurfa að
ganga þessi fáu skref til baka, lieim í
liúsi'ð og sækja boxið. Líklega hef ég
haldið að laxinn í Brotinu yrði farinn
framhjá og upp í foss, þegar ég kænri aft-
ur! Hann var sanrt kyrr þegar ég konr
og heilsaði mér með háu stökki.
Þetta var fallegur lax og mig langaði
til að veiða lrann. Ég áætlaði hann 15—
16 pund. Ain var örlítið skoluð, en vel
veiðandi nreð flugu. Ég taldi rétt áð
byrja með stóra flugu og valdi Mar
Veiðimaðijrinn