Veiðimaðurinn - 01.12.1959, Qupperneq 34

brotinu. Mér datt helzt í liug að iitli
laxinn hefði farið af unr leið og sá stóri
lenti á línunni, en flugan svo krækst í
hann með einhverjum lrætti. Það var
því ekkert þægilegt að vera með svona
stóran fisk kræktan og komast ekki á
eftir honum, ef lrann færi niður fyrir.
Mín eina von var því sú, að hann
sneri við á brotinu, ef ég tæki ekki á
móti honum, og hún rættist. Hann sneri
við og þaut nú í einni lotu upp í mi'ðjan
Konungsstreng. Ég óð upp á efra sker-
ið og fór upp fyrir stígvélin á því ferða-
lagi. En ekki var ég nema rétt kominn
þangað, þegar laxinn rauk niður aftur,
alla leið niður á brot, og þá bélt ég
að leikurinn væri tapaður. En liann
sneri aftur við fremst á brotinu, meira
að segja svo tæpt, að ég hélt áð liann
hefði verið farinn fram af.
Mér var mikið áhugamál að ná þess-
um laxi, fyrst og fremst vegna þess, að
mér lík forvitni á að vita, hvernig hann
væri tekinn. Mér fannst hann ekki haga
sér þesslega, að liann væri kræktur, en
mér liafði ekki fram að þessu tekizt að
sjá hvar flugan stóð í honum.
Eftir þetta gerðist ekkert frásagnar-
vert í þessum leik. Laxinn þumbaðist
þarna um breiðuna góða stund og ég
landaði lionum svo neðst í hvammin-
um. En þegar ég fór að gá að, hvernig
stæði í honum, kom í ljós, að hann hafði
sjálfur tekið fluguna af fúsum vilja og
eftir kúnstarinnar reglum, því að hún
var vel föst í öðru kjaftvikinu. Hann
hefur því gripi^ hana urn leið og hún
losnaði úr þeim litla!
Þetta er sjálfsagt ekkert einsdæmi, en
það er í eina skiptið, sem tveir laxar hafa
24
tekið lijá mér í sama kastinu, og mér
þóttu skiptin góð. Laxinn var 13 pund.
Þegar ég var búinn að losa fluguna úr
laxinum, bar ég hann spölkorn frá ánni,
lagði liann á grasið og settist hjá hon-
um. Þetta er með fallegri fiskurn, sem
ég hef veitt, spegilfögur hrygna, hnött-
ótt af spiki. Hún hafði barizt fyrir lífi
sínu af mikilli hreysti. Tvisvar sinnurn
var ekki nema fótmál milli lífs og danða
lijá lienni. Hefði hún farið fram af
brotinu, hefði hún unnið leikinn og
haldið lífi, ef til vill gætt sín betur við
næstu gerviflugu, og komizt leiðar sinnar
til æskustöðvanna. En nú lá hún hér
stirðnuð í sólskininu, þótt allt iðaði af
lífi í kringum hana. Hún hafði ekki átt
eftir nema örstuttan spöl til fyrirheitna
landsins uppi í dalnum. Skyldi hennar
vera saknað afi frændum hennar og
ferðafélögum úti í ánni? Eða, ætli lax-
arnir séu fljótir að gleyma þeim, sem
liverfa úr liópnum, eins og við menn-
irnir, og þeim mun fljótari sem vaxtar-
hraði þeirra er meiri og lífsskeiðið
skennnra en okkar?
Þrestirnir héldu áfram að syngja í
skóginum uppi á brekkunni. Krían flögr-
aði yfir höfði mér, sveigði svo í hring út
yfir brotið, kom aftur, lækkaði flugið og
bað um ánamaðk lianda ungunum sínum
liandan við ána. Franr á brotinu .stukku
tve’r laxar, annar vænn, líklega sá sami,
sem ég hafði séð þegar ég kom niður að
ánni, frá því að sækja fluguboxið. Það
væri góð morgunveiði, ef maður fengi
hann líka. Ekki var það vonlaust, þ\ í
laxinn var í tökuskapi. Félagi minn yfir
á Eyrinni var að þreyta fallegan fisk og
búinn að fá einn áður.
Veiðimaðurinn