Veiðimaðurinn - 01.12.1959, Side 42

in. Maður lieyrir meðal keppendanna
talað um ólieppni eins og heppni annars,
og er slíkt auðvitað til að vissu marki.
Langflestir keppendurnir eru þrautþjálf-
aðir mánuðum saman fyrir mótið, og
liafa mikla vinningsmöguleika liver í
sinni sérgrein eða greinum, niiðað við
árangur ársins áður. F.n spenningurinn
f’crðlaunagripirnir.
er mikill, ekki sízt meðal ,,topp“-mann-
anna sjálfra og um þá, svo það er betra
að taugarnar séu í góðu lagi, þegar keppt
er í fimm daga frá morgni til kvölds. Við
félagarnir sáum t. d. einn, sem tveir
nrenn leiddu burt frá kastpalli. Var
liann grátandi og hafði auðsýnilega feng-
„keppnis-shock“. Taugarnar höfðu m. ö.
ó. bilað, þegar verst gegncli.
Almennt séð, bæði fyrir kastara og
veiðimenn, sem iiér eru eitt og hið sama,
er feikifróðlegt að koma á svona mót,
Allt hið bezta, senr til er af stöngum,
hjólum og línum, er hér að sjá. Það vakti
eftirtekt nti, að glasfiber-stengurnar t. d.
sýnast vera að vinna á. Fleiri voru með
þær nti en áður, þótt auðvitað séu split-
cane stengur enn í meirihluta. Þá voru
hinar nýju Wet-cel flugulínur svo að
segja á hvers manns hjóli. Og það allra
nýjasta var, að surnir höfðu borið á
stangarlykkjur sínar áburð, sem gerði
þær óvenjulega liálar. Er það gert til að
minnka mótstöðu þeirra, þegar línunni
er skotið tit.
Um stangategunclir er það helzt að
segja, að flestir Bretarnir nota Hardy
stengur eða þá glasfiber. Annars voru
þarna ýmsar tegundir, svo sem vænta má.
Algengt er meðal Jressara snillinga, að
þeir láti búa tif fyrir sig sérstakar steng-
ur, keppnisstengur, og þá aðallega fyrir
bæði ein- og tvíhendis fluguköstin. Mér
virtist helzt, ef um einhverja sértegund
væri að ræða, sem nyti almennastrar hylli,
þá væru það frönsku stengurnar. Spinn-
og kasthjól eru sem áður í mikfum meiri-
hluta frá Recordfirmanu sænska. Og nú
sést ekki lengur nokkur maður nota ann-
að en monofilament (girnis) baklínur,
encla renna þær miklu betur út.
Þáttlakendur voru 54 og frá þessurn
löndum: Þýzkalandi, íslandi, Svíþjóð,
Frakklandi, Hollandi, Sviss, Canada og
Bandaríkjunum. Hvað okkar þátttöku
snerti, var þáð ekkert launungarmál í
okkar hópi, að við hefðum heldur kosið
í Jretta sinn, að mótið hefði verið ltaldið
í einhverju öðru landi en Englandi. Á ég
hér við þá andúð og skömm, sem allir
íslendingar hafa, og við að sjálfsögðu
eins og aðrir, á framkomu Breta í land-
helgismálinu, og því líklegt að öll sam-
skipti okkar við þá beri keim af henni.
Það var því að kalla ekki fyrr en á síðustu
stund, að við ákváðum að fara, og átti
niðurlagið á bréfi til mín, frá formanni
brezka kastsambandsins, sem ég ætla a'ð
leyfa mér að birta hér á eftir, sinn þátt
í lokaákvörðun okkar. Á höfundur
32
Veiðimaðurinn