Veiðimaðurinn - 01.12.1972, Blaðsíða 20

Falleg og vel tekin myncL af hinni frœgu
Skriðuflúð. — Ljósm. R. H.
fiskanna. Lengi vel voru ýmsar flugur skoð-
aðar í hverju kasti. Þessu fylgdu miklir boð-
ar og stundum kom bakuggi upp úr.
Þar kom þó, að lax tók Sweep nr. 6. Hann
kom fyrst nokkra metra í átt að bátnum,
en tók þá mikið viðbragð og strikaði eins
og ör væri skotið. Þegar hann staðnæmdist
voru u. þ. b. 70 m úti. Heimir dró upp stjór-
ann og réri í áttina að þeim lendingarstað,
sem hann hugði beztan. Fiskurinn stökk.
Hann þurrkaði sig alveg og lyfti um leið
a. m. k. jafnþyngd sinni af slýi upp á yfir-
borðið. Þessi dræsa var á línunni u. þ. b.
tvo metra frá fiskinum. í stökkinu lét lax-
inn ekki hjá líða að rykkja sérstaklega í
þennan stjóra. — Eg skalf frá hvirfli til
ilja. — Stærsti fiskur, sem ég hef sett í.
„Vel yfir 20 punda, en svona rykk þola
engin veiðarfæri,“ er athugasemd Heimis
um ástandið.
10 mínútur enn í ofvæni. Slýið og fiskur-
inn liggja þungt í, en hann beitir engum
stórátökum. Þetta gengur sæmilega. En svo
er hann farinn, og flugan kemur með báða
króka upprétta.
Ekkert atvik frá þessum blíðviðrisdögum
við Laxá — né heldur úr nokkrum öðrum
veiðitúr er mér jafnminnisstætt.
Nú er komið að leikslokum. Veiðitíman-
um við Laxá er að ljúka. Klukkuna vantar
nokkrar mínútur í eitt.
Félagi minn og leiðsögumaður eru í
Kirkjuhólmakvíslinni, en ég er að enda við
að ná flugufiski úr hylnum fyrir ofan
Skriðuflúðina.
Enn reyni ég eins og fyrsta daginn að
kasta flugu til Svarta Donalds. Mér hefur
að vísu farið fram, en það dugir þó varla.
— Hér er ekki nema eitt að gera:
„Svo sem eins og í kveðjuskyni“ set ég
svartröndóttan Toby á kaststöngina. Spæn-
inum er auðvelt að kasta, og hann er varla
kominn í vatnið áður en Svarti Donald er
á.
Ef það er vandi að egna fyrir laxinn í
þessari á, þá er það bæði kúnst og svarti
galdur að ná honum á land.
Tvisvar sinnum hafði ég ekki önnur ráð
en leggja stöngina á bakkann og vaða út í
til að losa slý af línunni. Af einhverjum ó-
skiljanlegum ástæðum lá laxinn kyrr á með-
an — og þar kom að ég náði honum.
Þegar Heimir sá Svarta Donald á þurru
landi, varð honum eitt augnablik orðfall.
E. t. v. var það eftirsjá eftir fiskinum, sem
svo oft og lengi var búinn að vera honum
augnayndi. Líka getur verið, að þetta orð-
fall hafi verið eins konar viðurkenningar-
vottur fyrir það, að mér skyldi heppnast
18
VEIÐIMAÐURINN