Veiðimaðurinn - 01.12.1972, Qupperneq 28

við værum búnir að borða skyldum við
skreppa niður undir sjó og freista þess,
hvort við ekki yrðum varir þeim megin í
vatninu. Þrátt fyrir vonbrigðin er veiðivon-
in enn ekki alveg horfin. Hún hverfur reynd-
ar aldrei alveg. „Annars lízt mér ekki á
þokubakkann þar,“ segir Siggi. „Ég las það
einhvers staðar, að hann tæki aldrei í þoku.
Sá er nú annars matvandur,“ heldur Siggi
áfram, um leið og hann stingur hálfri brauð-
sneið með osti upp í sig, „að vilja ekki
þennan indælismaðk.“ Hann fær sér væn-
an sopa af heitu kaffi. Ég man, að ég fékk
mér vindling, og strax á eftir röltum við
af stað. Þetta er nokkuð langur gangur, og
í lítilli vík læt ég línuna vaða. Siggi er kom-
inn út á smá sker og er að reyna þar.
Tíminn líður, ekkert skeður. Ekki einu
sinni ein einasta branda bærir á sér. Það
er þó svolítil huggun að hlusta á skvampið,
þegar öldur vatnsins sleikja grjótið í fjöru-
borðinu. Það minnir mann á eitthvað svo
mikið á sporðaslettur. Ég er búinn að draga
inn línuna og er kominn til Sigga, til þess
að tala við hann um það, hvort við ættum
ekki að fara að koma okkur heim. Þá sé ég
að hann er eitthvað að glápa vestur með
vatninu og rétt í því segir hann: „Sérðu
Valdi, þarna á tanganum, þar sem þokan
þynnist út yfir vatnið, þar er maður, svei
mér þá, ef hann er ekki að veiða.“ Og nú sé
ég hann líka. Það er enginn vafi, svei mér,
ef hann er ekki að fá hann. „Sjáðu Siggi
hvernig hann veður í land með hann.“
„Blessaður við skulum flýta okkur þang-
að,“ segir Siggi.
Það hefur aldrei verið vel bjart í dag, en
nú er aðeins að byrja að bregða birtu. Það
slær glampa á himininn og rétt á eftir heyr-
ast þrumur. Nú finn ég aftur til skjálftans.
„Nú er hann aftur með hann,“ segir Siggi.
Ég lít til mannsins, stöngin svignar hjá
honum. Það er enginn vafi, hann er aftur
með hann á.
Nú eigum við ekki eftir nema svo sem
tuttugu metra til mannsins. Hann snýr bak-
inu í okkur. Hann er hár vexti, klæddur
mosagrænni regnúlpu, með ákaflega barða-
stóran hatt á höfði. Alt í einu talar hann
til okkar. Rödd hans er glaðleg, en þó er
eitthvað við hana, sem fær okkur til þess að
stanza. Hann segir: „Komið þið sælir dreng-
ir. Þið hafið ekki haft heppnina með ykkur
í dag.“ Hann heldur áfram, um leið og
hann snýr sér að okkur: „En það er nú
kannski hægt að bæta úr því.“ Ég man, að
mér fannst eitthvað óeðlilegt við manninn,
en ég gat bara ekki áttað mig á því þessa
stundina, hvað það var. Maðurinn sneri nú
tali sínu að Sigga og sagði: „Ég sé að þú
ert að hugsa um það, hvemig ég fari að
því að fá hann til þess að taka. Þið eruð
svo ungir enn og óreyndir. Tókuð þið ekki
eftir smá sílum, sem lágu dauð í sandinum,
þegar þið komuð niður eftir?“ segir maður-
inn. Jú, ég hafði einmitt tekið eftir þessu.
„Þetta er loðna,“ heldur maðurinn áfram,
„fuglinn skilur hana þarna eftir. Þeir kunna
sér ekki magamál þessir mávar. Þegar þeir
komast í eitthvað sem er gott, þá éta þeir
alltaf yfir sig. Sjáið þið, þama er fuglinn,"
segir maðurinn og bendir vestur með vatn-
inu. „Þarna í víkunum skuluð þið renna,
drengir, en fyrst verðið þið að tína ykkur
loðnu, og henni skulið þið svo beita.“ —
„Það er skrýtið að hann skuli ekki taka
maðkinn, fyrst hann vill þessa loðnu,“ dett-
ur út úr Sigga. „Það er von þé finnist það
skrýtið," segir maðurinn. „En í raun og
veru er þetta ofur eðlilegt. Hugsun fisk-
26
VEIÐIMAÐURINN