Veiðimaðurinn - 01.12.1972, Qupperneq 29

Þetta er ekki frá vatninu, sem frá segir hér í sögunni, en samt dœmigerð mynd frá
friðsœlum stað — Langavatni. Ljósm. R. H.
anna er ekki svo margbrotin, að þeir geti
farið að éta maðk, þegar þeir eru með hug-
ann við loðnuna og nú er fullt af henni
alls staðar. Það er svo margt skrýtið í fari
fiskanna. Þið væruð alls ekki hérna, ef svo
væri ekki. Satt að segja væri engin stanga-
veiði, ef veiðimaðurinn vissi allt. Færi bara
á þessa vissu staði og drægi þessa vissu fiska,
sem hann vissi allt um áður. Haldið þið
ekki annars, að menn yrðu fljótt leiðir á því,
drengir. Engin óvissa, engin gleði yfir unn-
um sigri, engin undrun yfir því, sem menn
skildu ekki, engin tilbreyting, ekki neitt.
Það er einmitt þetta, hversu menn vita lítið,
sem gerir stangaveiðina að því sem hún er.
Og af þessu skapast svo vonin um veiði.
Veiðivonin sem fær veiðimanninn til þess
að segja við sjálfan sig, þegar hann hefur
einmitt ákveðið að fara heim: Það er ann-
ars bezt ég kasti einu sinni enn. Og svo
verða köstin tíu, já kannski tuttugu, áður
en hann fer heim. Sýnið alltaf göfuglyndi
og verið sanngjarnir. Látið þá í friði, þegar
þeir eru að búa sér hreiður fyrir hrognin.
Þá munið þið verða miklir veiðimenn. Hann
snýr sér við og færir sig framar á tangann.
Við Siggi röltum af stað í áttina þangað,
sem fuglarnir eru. Hann kallar til okkar og
segir: „Verið þið sælir drengir."
Við náðum okkur í loðnu á leiðinni. „Sá
var laglega klikkaður að láta sér koma til
hugar að nokkur fiskur líti við þessu,“ seg-
ir Siggi. Eg beiti hjá mér. Og það er ekki
að spyrja að því, línan er varla komin í
vatnið, þegar eitthvað er á. Eg lít þakklát-
ur í áttina til tangans, þar sem þessi undar-
legi maður stóð. Hvað er nú þetta. Hann
er þar ekki lengur. „Siggi, hann vinur okk-
VEI ÐIMAÐURINN
27