Veiðimaðurinn - 01.12.1986, Blaðsíða 10

flóði, en nú var fjara, og langt útflæði, þar
sem áin rann grunn og dreifð um malar-
kamba og leirur til hafs.
Eg brölti upp á klettastapann og skreið
fram á snös með rokið í rassinn til að
skyggna staðinn. Uti á hylnum var of mik-
ill öldugangur til að sjá í vatnið, en nokk-
urn veginn beint fyrir neðan mig var
lygnara í skjóli klettanna.
„Þarna er gott dýpi og jafn straumur,
kjörstaður fyrir þann krómaða“, hugsaði
ég, og viti menn, þarna lágu saman þrír litl-
ir fiskar og einn mjög stór. Dælan tók auka-
slag í brjóstinu við þessa sýn, og var ég þó
ekki á þeirri stundu búinn að átta mig á
hvílíkur dreki lá þarna. Við nánari skoðun
sá ég, að „litlu fiskarnir“ voru vel stórir,
en sýndust litlir við hlið þess stóra, sem var
sannkallaður stórlax! Langstærsti laxflsk-
ur, sem ég hafði nokkurn tíma séð. Hann lá
þarna eins og rennilegur risakafbátur með
þrjá dvergkafbáta sér við hlið, til þjónustu
reiðubúna.
Ég lá góða stund á maganum uppi á
mínum Gíbraltarkletti, bergnuminn er
víst óhætt að segja, og dáðist að þessum
undirdjúpaflota. Smátt og smátt risu veiði-
hárin á skrokknum, og ég bakkaði laumu-
lega úr augsýn, fór niður af stapanum og
óð út í miðja á, vel ofan við hylinn, beitti
þar tveim völdum möðkum og lét svo
strauminn bera sendinguna rólega niður að
legustaðnum. Eftir þó nokkuð langa stund
eftirvæntingar og taugaspennu mátti finna
greinilegan slaka á línunni.
„Öngullinn er annað hvort fastur í botni
eða þá fiski“, hugsaði ég. Nei, varla, því
ekki hafði orðið vart við minnsta kipp. Ég
tók varlega á þar til línan teygðist. Allt fast,
og enginn kippur á móti. Tók aftur á, en
allt var kolfast. Ég ákvað þá að byrja upp á
nýtt, tók þétt á línunni og bjóst til að slíta
úr festunni. Þá er skyndilega rykkt duglega
í og hægt, en með stígandi hraða, er línan
dregin miskunnarlaust úr höndum mér.
Það lék ekki vafl á því, að þetta var hann
sjálfur, sá stóri, því átakið var mjög sterkt,
þungt og markvisst þar sem hann tók skrið,
fór niður allan hylinn, sneri svo við í falleg-
um sveig, fór aftur á tökustaðinn og lagðist
þar. Til að standa betur að vígi fór ég upp
úr straumnum og á malarbakkann mið-
svæðis við hylinn, beint á móti klettinum.
Fiskurinn lá sem fastast á meðan, og nú
reyndi ég að koma honum til með smá
átökum. Þá fór hann aðra ferð, í þetta sinn
alveg niður á breiðu, en lagðist svo á sama
stað.
Þetta varð, í fáum orðum sagt, þung, en
frekar róleg togstreita næstu 15-20 mínút-
urnar. Hann stjórnaði gangi mála, tók
ákveðnar rokur, stundum alveg niður að
útrennu, en lagðist þess á milli, alltaf á
sama stað, tökustaðinn.
En allt í einu og fyrirvaralaust ákvað
hinn mikli fískur að yfírgefa mig og þessa á.
Hann rauk eina ferðina enn niður á breiðu,
en í þetta sinn alveg niður úr hylnum og í
átt til hafs. Ég hljóp á eftir, eins hratt og
bússurnar báru mig, og sá hann nú loksins
aftur, vissulega stórglæsilegan og kraft-
mikinn, þar sem hann dró mig niður eftir
ánni. Hann fór með boðaföllum og sporða-
köstum yfír grynningar og leirur alla leið
niður í ósinn og beint út í háar öldurnar
sem brotnuðu á ströndinni. Þangað kom ég
á hlaupum gapandi upp í vindinn og í
hugarástandi þess sem grunar að leiknum
sé lokið, og fór að spóla inn á hjólið.
Ég fann þá aftur, mér til undrunar,
þungan kraftinn á línunni, eins og hann
ætlaði næst að draga mig út í brimgarðinn
og gera upp málin þar á jafnréttisgrund-
velli.
„Hingað og ekki lengra!“, hrópaði ég
upp í vindinn, spyrnti fast við fæti, og í
8
VEIÐIMAÐURINN