Úrval - 01.02.1952, Qupperneq 29

ÞEIR KLIFU HÆSTA TINDINN
27
alla nóttina báðum megin við
tjaldið okkar, þar sem við kúrð-
um hver ofan á öðrum.“
Áður en þeim tókst að koma
upp næstu birgðastöð, fór veðrið
að versna. Fjallið huldist þoku
og það fór að snjóa. Jafnvel
hiirn óþreytandi og bjartsýni
Herzog varð að játa, að allt strit
þeirra væri til einskis, ef ekki
hætti að snjóa í tvo daga að
minnsta kosti.
Og forsjónin var þeim líka
svo hliðholl að snjókoman hætti.
Það lygndi og sólin skein aftur
á glampandi ísvegginn, þar sem
mennirnir mjökuðust upp og
niður eins og maurar í hala-
rófu. Þeim tókst að koma upp
f jórðu bækistöðinni á bogmynd-
uðu klettariði í 6900 metra hæð.
Á þessu riði hvíldi snjóhetta
fjallstindsins. Þeir leiðangurs-
manna, sem dvöldu í aðalbæki-
stöðinni við fjallsræturnar,
fréttu nú í útvarpinu, að mon-
súnvindarnir væru komnir til
Kalkútta.
Fjallgöngumennirnir höfðu
yfirleitt unnið saman tveir og
tveir. Nú, þegar loltasóknin fór
í hönd, skipuðu þeir Herzog og
Lachenal sér í fylkingarbrjóst.
Þar eð hamrabelti varnaði þeim
uppgöngu beint af augum,
sveigðu þeir til vinstri, og eftir
að hafa fetað sig upp á við í
margar klukkustundir, völdu
þeir fimmtu birgðastöðinni stað
í 7400 metra hæð.
Nóttin leið. Það virtist auð-
velt að klífa tindinn; það var
aðeins eftir 676 metra há snævi
þakin brekka. En tvennt var ó-
útreiknanlegt: í fyrsta lagi veðr-
ið, og svo hitt, hvernig hin gíf-
urlega hæð myndi orka á þá.
Þeir lögðu af stað í birtingu, og
samtímis tóku f jórir aðrir menn
sig upp neðar í hlíðinni: Couzy
og Schatz héldu frá þriðju
birgðastöð til hinnar f jórðu, og
Terray og Rebuffat héldu frá
fjórðu stöð til hinnar fimmtu.
Dagurinn, sem hafði kostað svo
margra mánaða undirbúning og
erfiðleika, var loks runninn upp.
Sólskin var, en þó talsverður
skafbylur á fjallinu. Klukku-
stund eftir klukkustund þrömm-
uðu þeir Herzog og Lachenal
áfram, eins og þeir væru að feta
sig upp eftir mjallhvítu húsþaki.
í hverju spori sukku fætur
þeirra niður í gljúpan snjóinn,
þeir fengu ákafan hjartslátt og
þá sveið í lungun af áreynsl-
unni.
Sólskinið var svo heitt, að það
var eins og höfuð þeirra væru
að stikna, en jafnframt gadd-
frusu föt þeirra og þá beit í fing-
urna af kulda, þótt þeir væru
með vettlinga á höndunum. Þeir
staðnæmdust annað veifið, til
þess að soga hið sárkalda og
þunna loft ofan í lungun, en þó
gátu þeir ekki náð því súrefni,
sem þeir þörfnuðust. Mínúturn-
ar urðu að stundum og stund-
irnar að eilífð. Þá komu þeir
loks auga á dökkan blett -— það
var síðasta klettabeltið fyrir
neðan hátindinn. Myndu þeir
4 *