Úrval - 01.02.1952, Blaðsíða 34

32
ÚRVAL
viktoríutímabilsins um konuna,
með lítillæti og blíðu í röddinni.
Og hvað um nútímann? Úr
því að kvenþjóðin hefur haldið
frelsi sínu, hversvegna hélzt þá
ekki tízkan frá þriðja tug ald-
arinnar óbreytt? Hvernig er
hægt að skýra tízku tveggja
síðustu áratuga?
Á fjórða tug aldarinnar tog-
uðust tvö öfl á. Annarsvegar
var tilhneiging kvenfrelsistíma-
bilsins til að halda í daufa liti
og beinar línur; hinsvegar var
vaxandi þrá eftir nýju viktoríu-
tímabili, tímabili félagslegs og
efnahagslegs stöðugleika, jafn-
vel þótt því fylgdi að karlmenn-
irnir fengju meira vald.
Fyrir áhrif seinni tilhneig-
ingarinnar færðist mittið á
réttan stað, en sú fyrri kom í
veg fyrir að mikið yrði þrengt
að því. I staðinn kom dálæti á
grönnum mjöðmum, sem er
ósamrýmanlegt viktoríutíma-
bilinu. Með því segir kvenþjóð-
in, eins skýrt og unnt er að tjá
gegnum tízkuna: „Við ætlum
ekki að eignast mörg börn.“
Þröngt mitti og vítt pils
varð þó tízka rétt fyrir stríðið,
en styrjöldin kollvarpaði von-
um manna um félagslegan og
efnahagslegan stöðugleika, og
línurnar urðu aftur beinar. Eft-
ir stríðið, þegar enskar konur
kynntust franskri tízku sem
þróast hafði undir strangri
stjórn Petains, brá þeim í brún,
Síðan hefur tízkan verið mjög
á reiki eins og alltaf þegar sú
tízka sem hið raunverulega
ástand knýr á um er færð úr
skorðum fyrir áhrif „óska-
draurna".
Sem stendur lifum við öll að
meira eða minna leyti í „óska-
draumum“. Með „The New
Look“ eins og tízkan eftir stríð-
ið hefur verið kölluð, segir kon-
an: „Ég vildi óska að ég hefði
einhvern til að þvo upp fyrir
mig.“ Harðkúluhattarnir og
þröngu buxurnar sem ungir tild-
ursmenn nota nú, tjá löngun til
að hverfa aftur til ástandsins
eins og það var á fyrsta tug
aldarinnar.
Með því að ekki eru minnstu
líkur til að þessar óskir rætist,
er þess ekki að vænta að „New
Look“ tízkan eða þröngu bux-
urnar verði langlífar.
En hvað tekur þá við ? Kven-
frelsisöldur hafa nokkrum sinn-
um risið á undanfömum öldum,
en þær hafa jafnan fjarað út
aftur. I þetta skipti virðist
svo sem aldan ætli ekki að f jara
út, jafnrétti kvenþjóðarinnar
verði áður en líkur algert. Rök-
rétt afleiðing af því er að kven-
fólkið fari að ganga í buxum
— nema þegar það þarf að
ganga í „tækifæriskjólum“.
Tvennt hefur á liðnum tím-
um stuðlað að því að kvenbún-
ingar hafa allatíð hneigzt til
þess að vera skrautlegir og
lokkandi: skrautið og íburður-
inn var vísbending eða auglýs-
ing á auði eiginmannsins eða