Úrval - 01.02.1952, Síða 94

92
T3RVAL
væri hægt á nokkurn hátt að
setja hin ömurlegu örlög mín í
samband við fjölskyldu mína.
Frá upphafi hafði sú hugsun
verið efst í huga mínum, að
enginn mætti vita um þetta.
Skýrslan, sem ég gaf, var því
ekki sannleikanum samkvæm,
en skýrslur flestra sjúklingana
í Carville eru það líka sjaldnast.
Síðan var farið með mig til
yfirlæknisins, dr. Frederick A.
Johansens, sem varð einhver
bezti og tryggasti vinur, sem ég
hef eignast um dagana. Hann
sá að ég var dauðskelfd.
„Þetta er ekkert alvarlegt,“
sagði hann vingjamlega. Eftir
nákvæma rannsókn ákvað hann
að ég skyldi fá tvær sprautur
af chaulmoogra-olíu á viku, en
það var eina lyfið, sem lækna-
vísindin höfðu yfir að ráða þá.
Auk þess átti ég að taka nokkra
dropa af olíunni inn með hverri
máltíð.
Þegar hringt var til miðdegis-
verðar klukkan 11, fór ég að
spjalla við nokkrar konur, sem
biðu eftir að kornast að. Ein
þeirra sagði: „Okkur finnst
skrítið, að þér skuluð fara með
matinn inn í herbergið yðar.“
Eg vissi varla hvað ég átti að
segja, en sagði loks með dá-
litlu yfirlæti: „Ja, læknirinn
minn segir, að ég muni ekki
verða héma lengi — ekki leng-
ur en sex mánuði.“
Þær litu hver á aðra. „Þetta
segja þeir allir!“ sagði ein í
hópnum.
„Hve lengi hafið þér verið
hérna?“ spurði ég, en áður en
hún svaraði, var sem ég fengi
hugskeyti og ég vissi svarið
fyrir, 20 ár — lengri tíma en ég
hafði lifað! Þessi gráhærða
kona hafði komið til Carville
áður en ég fæddist!
En þetta gat ekki komið fyr-
ir mig, sagði ég við sjálfa mig,
þegar ég var komin inn í her-
bergið mitt. Af því að ég bað
guð um hjálp. Ég ætlaði að
hlýða öllum reglum og fyrir-
mælum til hins ítrasta. Ég ætl-
aði að athuga mataræði mitt og
læra allt, sem unnt væri varð-
andi líkama minn, sem hafði
brugðizt mér. Ég settist niður
og skrifaði Róbert fyrsta bréf-
ið. Hjarta mitt var ekki í Car-
ville aðeins líkami minn.
*
Fyrsti mánuðurinn minn í
Carville var þungbær og ég átti
erfitt með að sætta mig við
kjör mín. Ég hlýddi öllum regl-
um, sem mér voru settar. Ég
las um holdsveiki, eða Hansens-
veiki, sem er nýrra og vísinda-
legra nafn á þessum sjúkdómi.
Ég varð hissa þegar ég komst
að því, hve erfitt er að smitast.
Eitt hundrað fjörutíu og fimm
sinnum hafa vísindamenn reynt
að smita sjálfa sig eða aðra
sjálfboðaliða með því að dæla
sýldinum í heilbrigt hold, en án
árangurs. Enginn læknir eða
hjúkrunarkona í Carville hefur
tekið veikina. Böm eru mót-
tækilegri en fullorðnir, og sér-