Úrval - 01.02.1952, Qupperneq 98

tTRVAL
96
á því að sjá að beinin í hönd-
um mínum og fótum voru tekin
að breytast, enda þótt ekkert
væri athugavert við ytra útlit.
Það myndu sennilega líða tíu
ár, þar til sjúkdómseinkennin
færu að koma í ljós. Ég vonaði,
að vísindin myndu vera búin að
finna lyf við veikinni, áður en
sá tími væri liðinn.
Undir handleiðslu systur Hil-
ary varð ég fljótlega hlutgeng
við rannsóknarstörfin. Ég hafði
mikla ánægju af starfinu og auk
þess varð það þess valdandi, að
ég kynntist öllum sjúklingunum
í Carville. Og ég komst að raun
um, að hver og einn átti sína
harmsögu.
Meðal þeirra, sem vöktu sér-
staka athygli mína, var Harry
Martin. Hann var tvítugur að
aldri, hár og þrekvaxinn, og
hafði komið til Carville nokkr-
um mánuðum á undan mér. Það
var auðséð, að hann var jafn
reiður sínum illu örlögum og ég
mínum. Ég tók eftir því, hve
hugsjúkur þessi sterki og
myndarlegi maður varð í hvert
sinn, sem prófun hans var já-
kvæð. Og ég varð þess vör, að
öllum í Carville var hlýtt til
hans.
Hann var fámáll um sína
hagi, en ég komst að því, að
hann var peningalaus og vann
alla virka daga í nuddstofu.
Þótt hann væri sterkur, var
hann eins mjúkhentur við hina
sjúku, bækluðu og blindu og hin
mildasta kona. Hann var ósér-
hlífinn og hjálpsamur og var
aldrei á vakki kringum kvenna-
hýbýlin eins og svo margir af
karlmönnumun lögðu í vana
sinn. Ég fór að dást að honum.
#
Þegar ég fór heim í jólaleyf-
ið þetta ár — hið þriðja —
skeði óvæntur atburður. Enda
þótt ég hefði skrifað Róbert
mörg bréf og sagt honum frá
starfi mínu í rannsóknarstof-
unni, voru svör hans stuttaraleg
og hann kom sjaldan í heim-
sókn. „Róbert vinnur svo mik-
ið,“ skrifaði mamma, en ég
varð að komast að sannleikan-
um. Síðasta daginn, sem ég var
í New Orleans, spurði ég: „Elsk-
ar þú mig ennþá?“ Og Róbert
svaraði jafn hreinskilnislega:
„Nei. Mig langar til þess, Betty,
en ég get það ekki.“
Þetta var hræðilegt áfall. Ég
áfelldist hann fyrir að hafa ekki
sagt mér þetta fyrr, en ég gat
ekki reiðst honum. Þegar Ró-
bert hafði lofað því fyrir tveim
árum, að hann myndi bíða mín,
þá hafði hann sagt það í ein-
lægni. Ef hugur hans til min
var nú annar orðinn, þá varð
ekkert við því gert.
Hann var fyrsti maðurinn,
sem ég elskaði. Hann hafði ver-
ið trúnaðarvinur minn og hafði
hjálpað mér þegar ég átti erf-
iðast, og ég var honmn mjög
þakklát. Ég mun ávallt minnast
hans með þakklæti.
Skilnaður okkar Róberts var
ekkert einsdæmi. Næstum hver