Úrval - 01.02.1952, Síða 106

104
ÚRVAL
að. Þótt heilsufar Harrys væri
ekki gott, var það þó stórum
betra en hinna, sem dvalizt
höfðu í Carville, og við vorum
þakklát fyrir að okkur tókst að
strjúka.
Þegar ,,fangelsisvistinni“
lauk, var ég flutt í fyrri bústað
minn, en Harry í karlaskálann,
sem var um 200 m. í burtu.
Sabe, sem hafði útskrifazt með-
an við vorum í burtu, en dvaldi
enn í Carville sem hjúkrunar-
maður, bauð okkur að búa hjá
sér. Har.n var eini sjúklingur-
inn, sem hafði hiotið bata með-
an við vorum fjarverandi. Við
vorum oft hjá honum og á
kvöldin matreiddi ég fyrir okk-
ur þrjú. Þetta var eina heim-
ilislífið sem við Harry áttum
við að búa í Carville.
En okkur var báðum að
hraka. Við reyndum í fyrstu að
leyna því hvort fyrir öðru, hve
kvíðin og hrædd við vorum
undir niðri. Og ofan á þetta
allt bættist svo það, að ég hélt
að ég væri orðin ófrísk. Okkur
lá við að örvænta. Við báðum
til guðs, að okkur yrði hlíft við
að eignast barn, því að við viss-
um, hvaða hlutskipti myndi
bíða þess. Það yrði gert útlægt
úr mannfélaginu eins og við.
Við biðum milli vonar og ótta
í hálfan mánuð, en þá komst
ég að raun um, að ég var ekki
þunguð. Það var eins og fargi
væri létt af mér, og enda þótt
klukkan væri tíu að kvöldi
skrifaði ég Harry miða og bað
hann að finna mig. Við færð-
um guði þakkir fyrir miskun
hans.
Svo sagði Harry — Harry
sem elskaði börn: „Er það ekki
sorglegt, að við skulum vera
svona hrædd við ávöxt ástar
okkar, í stað þess að fagna og
gleðjast eins og annað fólk?“
*
Dag nokkurn sagði Harry
við mig: „Betty, líttu á tána á
mér.“ Táin var orðin blárauð
á litinn. Síðan fékk hann blá-
rauða flekki á fótleggina. Auð-
séð var, að veikin var farin að
ráðast á veggi háræðanna í húð-
inni. Brátt myndi Harry steyp-
ast út í vessandi sárum.
Harry fór nú hríðversnandi
og máttur hans þvarr óðum.
Hann fékk sár í munninn og
átti erfitt með að tyggja. Var-
ir hans stokkbólgnuðu og sömu-
leiðis eyrun. Hendur hans voru
þrútnar og mjög aumar og fæt-
ur hans þaktir sárum, sem ekki
vildu gróa. Hann hafði stöðuga
nefstíflu, og þrotinn í andlitinu
gerði hann líkastan ljóni á svip-
inn, en það er eitt einkenni
holdsveikinnar. Það er ægilegt
að sjá ásjónu ástvinar síns af-
myndast þannig, enda gat ég
varla afborið það.
Að vísu kviknaði ofurlítill
vonameisti, þegar gera átti
þriggja mánaða tilraun með hin
nýju súlfalyf, því að Harry var
einn af hinmn níu sjúklingum,
sem valdir voru til tilraunarinn-
ar. Læknarnir í Carville, sem