Úrval - 01.10.1954, Síða 15

ÞINGVEIZLURÆÐA
13
ana. Og þær hafa reyndar náð
þeirri fótfestu í hinurn fornu
virkjum, að þær geta með gleði
lyft riddaralijálmi sínum, og
sýnt heiminum, að þær eru
konur, en ekki dulbúnir skálkar.
Konurnar geta nú haldið því
fram gagnvart öllum heiminum,
að Drottinn sjálfur hefur ekki
fyrirskipað að lækna-, presta- og
dómarastörf séu háð skilyrðum
samþykktra og ákveðinna prófa
vorra né bundin viðteknum, á-
kveðnum einkennisbúningum. —
Hann hefur ekki boðað, að til-
lag manna á þessum sviðum sé
röö af niðurstööum, en það má
hugsa sér, að Hann líti þjón-
ustumeyjar sínar mildum aug-
um, er þær láta sína eigin veru
kyrrlátlega streyma um æðstu
stofnanir þjóðfélagsins og sam-
einast þeim.
Staðið hefur styr um vígslu
kvenna til prestsembætta. Kon-
urnar gætu nú sagt: ,,Við erum
komnar inn í kirkjuna dulbúnar
sem guðfræðingar. En setjið þið
samt ekki upp svona alvarlegan
svip, þegar þið hugsið um hæfi-
leikaskort okkar, — eða hugs-
anlega samkeppni af okkar
hálfu. Undir dularbúningnum
erum við það, sem við erum, og
höfurn alltaf verið. Við höfum
verið trúar kveneðli okkar og
haldið fyllilega kvenlegri virð-
ingu okkar, þrátt fyrir það að
við höfum um nokkur þúsund
ár verið kvenprestar og hof-
gyðjur. Við höfum í þúsund ár
verið abbadísir, valdamiklir
höfðingjar stórra trúarflokka,
og vald okkar og áhrif hefur
ekki takmarkast af landamær-
um ríkja. Við höfum líka verið
prestskonur. Meðan presturinn
prédikaði, skírði, vígði og jarð-
söng, átti prestskonan sér stað
meðal safnaðarins, þannig, að
oft lýsti Ijós kristindómsins
skærara í eldhúsi hennar en yfir
pr éd i kun ar s tólnum. ‘ ‘
Konunum hefur heppnast að
tileinka sér nokkuð af arfgeng-
um klúrleika læknisfræðinnar til
þess að komast inn fyrir múra
læknadeildarinnar, og þær hafa
sýnt, að þær þola að sjá blóð.
I dag standa þær þarna sjálf-
sagt svo föstum fótum, að þær
geta sagt hreinskilnislega: „Ott-
ist okkur ekki. Við erum ekki
komnar til að ræna ykkur lár-
berjum ykkar. Við viljum gjarn-
an trúa, að afrekin miklu á sviði
lyf jafræði og skurðlækninga séu
ykkar verk. Sjálfar viljum við
vera læknar. Við viljum láta
persónuleika okkar ná yfir
sjúkrahús og tilraunastofur,
svið sjúkdóma og heilbrigði.
Getið þið ekki, sem þarna eruð
inni, þekkt okkur aftur fyrir
sömu konur, sem við höfum allt-
af verið? Við höfum nefnilega
verið hjúkrunarkonur, miskunn-
samar systur, blessun hinna
þjáðu. Við höfum verið ljósmæð-
ur, og við það orð er bundið
eitthvað sérlega ákveðið, ótta-
laust og kumpánlegt. Þegar far-
ið var í vagni að sækja ljósmóð-
ur, gátu hestarnir ekki hnotið,