Úrval - 01.10.1954, Síða 102

100
tJRVAL
vafðist jafnan tunga um tönn,
en meðal kvenna var hann í ess-
inu sínu, varð aldrei orðlaus og
vissi alltaf hvernig hann átti
að hegða sér, og jafnvel þó að
hann þegði, fór hann ekkert hjá
sér. Það var eitthvað aðlaðandi
í útliti hans og skaphöfn, sem
hreif konur og töfraði þær;
hann vissi það, og það var líka
eitthvað dularfullt afl, sem lað-
aði hann að þeim.
Hin margvíslega og bitra
reynsla hans á þessu sviði hafði
kennt honum fyrir löngu, að
það sem hefst sem yndisleg
dægradvöl og unaðslegt ævin-
týri, veldur á endanum sárs-
auka og áhyggjum, ekki sízt
þegar í hlut eiga karlmennirnir
í Moskvu, sem eru svifaseinir, ó-
ákveðnir og vanir heimilisaga,
því að þá snýst æfintýrið að lok-
um upp í bráðhættulegt og flók-
ið vandamál. En hvenær sem
liann kynntist ókunnri konu og
varð hrifinn af henni, þá
gleymdi hann fyrri reynslu
sinni, hann langaði til að lifa
lífinu, og allt virtist brosa við
honum og vera leikur einn.
Og svo var það eitt kvöld,
þegar hann sat að snæðingi í
garðinum, að konan með barða-
stóra hattinn settist við næsta
borð. Hann sá það í svip henn-
ar, fasi og klæðaburði, að hún
var hefðarkona, að hún var gift,
að hún hafði ekki komið áður
til Yalta, að hún var ein síns
liðs, og að henni leiddist . ..
Orðrómurinn um lauslæti og ó-
siðsemi í borginni er mjög orð-
um aukinn. Hann fyrirleit slík-
ar slúðursögur, því að hann
vissi, að þær voru yfirleitt komn-
ar frá fólki, sem hefði verið
reiðubúið að syndga, ef það
hefði haft tækifæri til þess, en
þegar konan settist við næsta
borð, aðeins faðm frá honum,
minntist hann fornra ástarævin-
týra og ferða upp til fjalla; og
hann varð allt í einu altekinn af
þrá eftir nýju ævintýri, stundar-
gamni með ókunnri konu, sem
hann vissi ekki einu sinni hvað
hét.
Hann kallaði á hundinn og
lokkaði hann til sín með fingr-
inum. Hundurinn fór að urra.
Gomov hélt áfram að lokka
hann með fingrinum.
Konan leit sem snöggvast á
hann og varð allt í einu niður-
lút. „Hann bítur ekki,“ sagði
hún og roðnaði.
„Má ég gefa honum bein?“
— og þegar hún kinkaði kolli
til samþykkis, spurði hann
hana vingjarnlega. „Hafið þér
verið lengi í Yalta?“
„Fimm daga“.
„Og ég er bráðum búinn að
þrauka hérna í tvær vikur.“
Þau þögðu góða stund.
„Tíminn líður fljótt“, sagði
hún, „og þó er frámunalega
leiðinlegt hérna.“
„Það er venja að segja að það
sé leiðinlegt hér. Fólk unir sér
vel í leiðindabælum eins og
Bieliev eða Zhidra, en það er
ekki fyrr komið hingað en það