Úrval - 01.02.1955, Blaðsíða 23

ÞÚSUND KRÓNA SEÐILLINN
21
Þær höfðu fengið fyrirtaks mið-
degisverð um borð. Ungfrú
Wiinblad, fulltrúinn, og sú eina
sem var farin að reskjast, hafði
vakið hrifningu með því að
drekka marga snapsa. Það
höfðu verið haldnar ræður, og
einhver hafði sagt, að þegar í
upphafi ferðalagsins hefði kom-
ið í ljós, að nútímakonur gætu
skemmt sér ágætlega í sínum
eigin hóp og söknuðu yfirleitt
ekki karlmannanna.
Ungfrú Wiinblad, sem var
orðin dálítið heyrnarsljó, brá
höndinni upp að eyranu og
hlustaði, og tók síðan undir
fagnaðarópin, sem þessi djörfu
orð vöktu.
,,Já, þetta er alveg satt,“
sagði hún. „En þeir eru líka
það eina, sem við söknum.“
En úr þessu rættist þó
skömmu síðar. Á veitingahús-
inu, þar sem kvöldverðurinn
var snæddur, var fyrir hópur
myndhöggvara og annarra lista-
manna, sem voru að halda ein-
um félaga sínum kveðjusam-
sæti, því að hann var á för-
um til Rómaborgar. Þetta voru
vaskir, ungir menn, sem létu
ekki tækifærið ganga sér úr
greipum. Þeir voru fljótir að
kynnast stúlkunum. Margareta
hafði dansað við einn þeirra,
ungan málara, sem hét Jakob
Gehlin. Hún vissi að hann var
talsvert þekktur. Hann hafði
komið til hennar seinna, þegar
hún sat á bekk úti í garðinum.
Henni hafði geðjast vel að hon-
Kelvin Lindemann er fæddur í
Síberíu árið 1911. Móðir hans var
ensk, faðirinn danskur kaupmaður.
Bernskuár sín dvaldi hann í Rúss-
landi og Þýzkalandi. Þegar fjölskyld-
an flutti til Danmerkur var hann
settur þar í skóla og að loknu
menntaskólanámi hlaut hann verzlun-
armenntun. En hann vildi ekki verða
verzlunarmaður. Tvítugur gaf hann
út fyrstu bókina sína, En haandfuld
babies, og tveim árum seinna kom
önnur, Vi skal nok blive berömte.
H'ann gerðist blaðamaður við ,,Poli-
tiken“ og var sendur sem fréttamað-
ur til Spánar í borgarastyrjöldinni.
Á hernámsárunum í Danmörku komu
út tvær sögulegar skáldsögur eftir
hann, Huset med det grönne trœ,
sem strax hlaut fádæmavinsældir, og
Den kan vel frihed bœre, sem Þjóð-
verjar gerðu upptæka af því að þeir
töldu hana hættulega, enda leynir sér
ekki, að fjötrar hernámsins og frelsi
þjóðarinnar hefur verið höfundi of-
arlega í huga þegar liann skrifaði
bókina. Að lokum neyddist Linde-
mann til að flýja til Svíþjóðar. Eftir
stríðið hafa komið út eftir hann þrjár
bækur\Gyldne kœder, Lykkens temp-
el og Min rejse til Russland.
um. Hann var ekkert merki-
legur með sig eins og vill brenna
við með unga listamenn, sem
hafa unnið sér álit. Og tennur
hans voru mjallhvítar.
,,Ég veit ekki hvort þér hafið
tekið eftir því . . . að ég hef oft
horft á yður . . .“ hafði hann
sagt dálítið hikandi: ,,Ég er
hrifinn af vaxtarlagi yðar —
sem málari.“
„Nei, það er ómögulegt,“
sagði Margareta hlæjandi. „Ég
er bæði of há og of holdug.“
„Já, í fötunum,“ sagði hann.