Úrval - 01.02.1955, Blaðsíða 6

Úrval - 01.02.1955, Blaðsíða 6
4 tíRVAL segja, að Guð beri ekki ábyrgð á hinu illa, að það sé verk mannanna, þeir hafi misnotað frelsi sitt og þrjózkazt gegn boð- um Drottins. Því að það er rangt, að allt böl í heiminum sé af mannavöldum. Maðurinn ber ekki ábyrgð á holdsveiki eða krabbameini, svo að tvö áþreif- anleg dæmi séu tekin. Þegar sumum kristnum mönnum er bent á þessar stað- reyndir, reyna þeir af öllum mætti að sannfæra sjálfa sig um, að sjúkdómar, kvöl og kröm séu í rauninni ekki böl. Þeir séu æskilegir, dulbúnin blessun, sem við eigum að gera okkur far um að reyna að meta að verðleikum. En sé svo, hvers vegna reynum við þá að lækna sjúkdóma og teljum rangt að valda þjáningum? Hvers vegna læknaði Kristur sjúka? Við þurfum ekki einu sinni að taka þjáningar mannsins með í rök- færsluna. Þjáningar dýranna setja okkur andspænis enn tor- ráðnari gátu. Hví skyldi al- máttugt og algott máttarvald hafa skapað dýrin svo, að þau þurfi að rífa hvert annað á hol sér til matar? Hví gæddi það köttinn því eðli, að láta sér ekki nægja að drepa mýsnar, heldur kvelja þær líka, áður en hann drepur þær? Það er engin leið út úr þessum ógöngum, sem heilagur Ágústínus lýsir svo vel: Annað hvort getur Guð ekki komið í veg fyrir hið illa eða hann vill það ekki. Ef hann get- ur það ekki, er hann ekki al- máttugur, ef hann vill það ekki, er hann ekki algóður. Þessir erfiðleikar verða á vegi allra trúarbragða, sem halda því fram, að til sé eitt almáttugt og gott máttarvald, er stjórni ver- öldinni. Kristnar trúarkenning- ar lenda í enn frekari ógöngum, sem ekki er þörf á að fjölyrða meir. Ég vil ekki halda því fram að þessar kenningar hafi verið afsannaðar, — flestar þeirra er ekki hægt að afsanna. En hinu verður ekki neitað, að það er að verða æ erfiðara að halda þeim á lofti í andrúmslofti vísinda- legs hugarfars. Alveg eins og nú er orðinn ógjörningur fyrir nokkurn mann að trúa á galdra- nornir, enda þótt ég viti ekki til, að vísindamaður hafi nokkru sinni afsannað tilvist þeirra. Nú orðið eru fáar tilraunir gerðar til að verja kristna trú með rökum. Þá afstöðu, sem nú tíðkast meðal rétttrúaðra, má kalla ögrandi and-skynsemi- stefnu. Vinsælustu verjendur kristinnar trúar eru menn eins og Kierkegaard, en hann sagði þessi frægu orð: „Kristindóm- urinn krefst krossfestingar rök- hyggjunnar“. Eins og það væru mikil meðmæli með kristin- dómnum! Það verður vissulega að kallast bölsýni að vilja gera kenningar, sem jafnvel fylgis- mennirnir sjálfir lýsa svo, að eðlilegum grundvelli siðgæðis og eina mótvæginu við kommún-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.