Úrval - 01.02.1955, Blaðsíða 104

102
ÚRVAL
hljóðið er óskaplegt. „Miskunn-
arlausa náttúra!“ tauta ég með
sjálfri mér.
Þegar ég kem að lindinni, sé
ég að það er hvítur refur í gildr-
unni. Það er Mikkel. En bíðum
við! Gildran hefur ekki fallið
eins og hún á að gera. Refur-
inn er að krafsa í snjóinn og
reyna að losa sig.
Ég hleyp til að opna gildr-
una. Mikkel lyftir höfðinu. Hann
er ómeiddur, en horfir ásakandi
á mig. Hann virðist vera þyrst-
ur. Ég hleyp heim til þess að
sækja heita mjólk. Mér finnst
heimurinn hafa gerbreytzt. Það
er jafnvel fagnaðarhreimur í
brimhljóðinu. Mikkel er ennþá
lifandi!
Þegar ég kem aftur að gildr-
unni er Mikkel horfinn. En mað-
urinn minn er kominn. „Mér
datt það í hug,“ segir hann. „Þú
bjargaðir lífi hans. Ég sá hann
hlaupa inn með firðinum.“
Daginn eftir játa ég fyrir
Karli að ég hafi hleypt Mikkel
úr gildrunni. Hann hlær. „Það
gerir ekkert til. Skinnið var ekki
gott.“ Svo bætir hann við:
„Mikkel lendir ekki oftar í
gildru. Hann verður elzti og
slungnasti refurinn á Svalbarða.
Hann á eftir að eignast hundrað
yrðlinga.“
Við sáum Mikkel aldrei aftur.
*
Ég er ein í kofanum og það
er blindbylur. Hríðin skall á fyr-
ir níu dögum, nokkrum klukku-
tímum eftir að karlmennirnir
voru lagðir af stað í langa veiði-
ferð.
Ég var nývoknuð, þegar mað-
urinn minn kom í dyragættina
og sagði: „Við erum að fara.
Við getum ekki beðið lengur eft-
ir því að veðrið skáni. Við ætt-
um að vera komnir aftur eftir
þrettán daga, en þú skalt ekki
verða hrædd þó að við verðum
lengur.“
Um hádegisbilið herti veðrið.
Það hvein og ýlfraði í hríðinni.
Ég fór að hugsa um hvort ör-
ugglega væri frá öllu gengið
og þaut út úr kofanum. Það sá
ekki út úr augunum fyrir byl.
Veðurhljóðið færðist í aukana
og það var óvistlegt í kofamun.
Það sló niður í ofninn, og enda
þótt ég kappkynti var hráslaga-
legt í herberginu. Svo drapst á
lampanum. Ég fór að leita að
olíuflöskunni í myrkrinu. Hún
var tóm. Olíutunnan var geymd
úti, og mig langaði ekkert til
að leita hana uppi í myrkinu.
Ef til vill rataði ég ekki heim
aftur.
Ég fór upp í rúmið til þess
að spara dýrmætt eldsneytið.
En ég gat ekki sofnað. Ég fór
að hugsa um mennina tvo, sem
háðu harða baráttu við hríðina
og myrkrið. Skyldi veiðikofinn
þeirra vera flæddur, þegar þeir
kæmust þangað ? Þeir höf ðu
sagt mér að í norðanveðrum
flæddi sjórinn alveg upp að kof-
anum. ,
Þegar ég opnaði dyrnar næsta
morgun, brá mér í brún, því að