Úrval - 01.02.1955, Blaðsíða 54

52
ÚRVAL
vélarinnar blés um okkur — þá
fyrst fundum við tómleikann,
sem hún lét eftir sig. Iskaldan
og hlífðarlausan. Við horfum á
þegar engillinn hefur sig til
flugs, fjarlægist og hverfur
loks í blámann. Eftir stöndum
við með söknuð 1 hjarta.
O-0-0
Svertinginn, sem Iilaut friðai’verðlaun
Nóbels og er nú aðstoðarritari Sam-
einuðu þjóðanna, segir okkur
hvert hafi verið það —
„Hollráð sem reynzt hefur mér
happadrýgst í lifinu.66
Grein úr „Reader’s Digest",
eftir Ralph Bunche.
EG SAT ásamt örkumla móð-
ur minni fyrir framan litla
húsið okkar í Albuquerque í
Nýju Mexíkó og við horfðum á
dýrð sólarlagsins vorkvöld eitt
árið 1916. Ég held hún hafi vit-
að að hún átti skammt eftir
ólifað. Ég var þá tólf ára gam-
all. Hún leitaði að orðum, er
gætu verið mér stoð í þeim erfið-
leikum sem biðu mín.
„Ralph,“ sagði hún og tók
báðum höndum um aðra hönd
mér. „Guð leggur á okkur mót-
læti og þrengingar til að prófa
okkur. En til þess að við meg-
um sigrast á þeim, hefur hann
gefið okkur trú, von og arauma.
Engu er að fullu glatað fyrr
en þeim hefur verið varpað fyr-
ir borð, en þá er líka öllu glat-
að. Mundu það, drengur minn,
að láta aldrei neitt ræna þig
trú þinni, von og draumum.“
Þetta var mælt af miklu æðru-
leysi þegar þess er gætt, hvernig
högum okkar var þá háttað.
Faðir minn vann baki brotnu
fyrir sultarlaunum. Móðir mín
var sárþjáð af liðagigt. En þrátt
fyrir þetta tókst henni að varð-
veita glaðlyndi sitt. Ég hef oft
haft ástæðu til að minnast þess-
ara orða hennar, og þau hafa
verið mér mikil stoð.
Tæpu ári síðar dóu bæði pabbi
og mamma með fárra vikna
millibili. Þegar ég kom heim
frá jarðarför móður minnar,
fann ég sárt til þess, hve ég var