Úrval - 01.02.1955, Blaðsíða 53

ENGILLINN 1 DIEN BIEN FU
51
ingi, síðasti sjúklingurinn okk-
ar. Geneviéve aðstoðaði mig
meðan ég skoðaði sár hans.
Allt í einu heyrum við raddir
gegnum loftventlana. Viet Minh
hermennirnir eru komnir. Le
Boudec vaknar af svæfingunni.
Hann leggur við hlustirnar. „Er
kominn liðsauki?" spyr hann og
reynir að brosa.
Við göngum út fylktu liði og
ég skipa Geneviéve að víkja
ekki andartak frá mér.
— Eruð þér Grauwin majór?
spyr maður með grænan stál-
hjálm á frönsku og ég játa því.
— Þið getið öll farið aftur
til að sinna störfum ykkar í
spítalanum, segir hann. — Það
er skipun frá aðalbækistöðvum
okkar.
Geneviéve hleypur á undan
okkur til baka. Ég sé sigur-
glampa í augum hennar. Við
þurfum ekki að bregðast þeim
sem mest þarfnast okkar. Við
getum aftur byrjað að vinna —-
sem fangar.
Og nú tók Geneviéve að sér
nýtt hlutverk. Hún reyndi allt
til að fá leyfi kommúnista til
heimsendingar særðra her-
manna. Hinn 16. maí fékk hún
skipun um að mæta hjá einum
af foringjum Viet Minh.
— Ho Chi Minh hefur ákveð-
ið, að í dag, á afmælisdegi hans,
skuli 753 verst særðu hermenn-
irnir látnir lausir, sagði hann.
Þér skuluð skrifa bréf og þakka
Ho Chi Minh fyrir þetta!
Geneviéve var í vafa um
hvernig á það yrði litið ef hún
skrifaði slíkt bréf. Hún ráðfærði
sig við okkur læknana og við
vorum sammála um að hún ætti
að skrifa bréfið. Þann 19. maí
fékk hún skipun um að fara
sjálf heim. Við fylgdum henni
á flugvöllinn nokkrum dögum
seinna. Ég hafði ætlað mér að
segja eitthvað við hana, eitt-
hvað sem hæfði skilnaðarstund-
inni. En þegar til kom fannst
mér engin orð eiga við. Það var
eins og hún læsi hugsanir mín-
ar, hún sagði:
— Ég er með lítinn verndar-
grip við belti mitt. Ein af dæmi-
sögum La Fontaines er saum-
uð í hann. Hún er á þessa leið:
Það var einu sinni lítil skjald-
baka sem langaði til að læra að
fljúga. Tvær villigæsir urðu
ásáttar um að hjálpa henni og
bitu í sinn hvorn endann á
grasstráti. „Bíttu nú í miðjuna á
stráinu," sögðu villigæsirnar,
,,þá skulum við lofa þér að
finna hvernig það er að fljúga.“
Og þær flugu upp. En þegar
þær voru komnar hátt á loft
opnaði litla skjaldbakan munn-
inn til að kvarta . . .
Þessa dæmisögu hef ég sagt
sjúklingunum í neðanjarðar-
spítalanum okkar hérna í Dien
Bien Fu. En þolinmæði þeirra
hefur verið ótrúleg allt til
hinstu stundar — þeir kvört-
uðu aldrei.
Hún faðmaði okkur alla að
sér að skilnaði. Og þegar gust-
urinn frá skrúfublöðum flug-