Úrval - 01.02.1955, Blaðsíða 109

VETURSETA Á SVALBARÐA
107
Við erum öll tekin upp á ein-
hverri sérvizku og hún færist
stöðugt í aukana. Ég er alltaf
að sauma, gera við og fága.
Hermann er orðinn sjúklega á-
f jáður í að safna öllu viðarkyns;
hann mænir á eftir hverri spýtu
sem bætt er á eldinn, og hann
er búinn að fela allar eldspýt-
urnar og blýantana undir dýn-
unni sinni. Karl er sítalandi;
hann er hættur að veita því
eftirtekt, þó að hann sé að segja
sömu söguna í sjötta eða sjö-
unda. sinn.
Kjötbirgðir okkar eru að
ganga til þurrðar, og Karl er
alltaf að leggja spilin og leita
svars hjá þeim. „Kemur ísinn,
eða kemur hann ekki? Tekst
okkur að veiða bjarndýr?“
Það er ekki gott að spá um
ísinn. Hermann segir að hann
sé ekki nema tólf mílur frá
landi, en straumar hindri að
hann færist nær.
Hvass norðvestan eða norð-
austanstormur gæti komið ísn-
um á hreyfingu. Stundum leggst
ísinn að landinu sem snöggvast,
en rekur síðan frá aftur; stund-
um er hann landfastur allt sum-
arið; sum árin kemur hann alls
ekki.
1 morgun vaknaði ég við mik-
inn fyrirgang í karlmönnunum.
Herbergishurðinni er hrundið
upp og maðurinn minn hrópar:
„Isinn er kominn! ísinn er kom-
inn!“ Ég heyri brestina og
skruðninginn í ísnum inn um
opnar dyrnar.
Ég hef aldrei verið fljótari
á fætur. Fjörðurinn er fullur af
ís -—• það er hvít ísbreiða eins
langt og augað eygir. Sums-
staðar hefur ísinn skrúfast sam-
an í fjallháar hrúgur, og það
brakar og brestur í jökunum,
þegar þeir rekast á.
Við stöndum kyrr og horfum
á þessi tröllslegu átök. Það fer
gleðibylgja um okkur. Morgun-
maturinn er gleymdur. Karl-
mennirnir taka byssur sínar og
hverfa að heiman.
Ég geng upp á litla hæð til
að fá betri útsýn yfir ísinn.
Þessi víðáttumikla ísbreiða,
hrakin af vindi og straumi, þok-
ast áfram af ómótstæðilegum
krafti. Jakarnir rekast á freðna
ströndina og hrúgast upp í f jör-
unni. ísinn er allsstaðar á hreyf-
ingu.
6. febrúar. I dag urðum við
vör við fyrsta björninn. Við
vorum ekki heima, en sáum
slóð hans hjá kofanum. Þetta
var lítill björn, eftir sporunum
að dæma, en mér fannst þau
vera risastór. Við flýtum okkur
að setja upp gildrur, gerðar úr
tómum appelsínukössum og vír.
I hverri gildru er lítil skamm-
byssa. Við notum fitu fyrir agn
og setjum gildrurnar upp á
ströndina.
25. febrúar. Enda þótt það
sé 35 stiga frost, erum við í
góðu skapi, því að í dag eigum
við að fá að sjá sólina aftur.