Úrval - 01.02.1955, Blaðsíða 29

ÞÚSUND KRÓNA SEÐILLINN
27
Hún kemur mér svo kunnug-
lega fyrir sjónir , . . Já, nú skil
ég það! Hún er svo lík þér . . .“
„Ég er varla svona digur . . .“
„Hún hefur sama vaxtarlag
og þú . . . og það er eitthvað í
svipnum. . . . Maður sér svona
konu að minnsta kosti ekki oft
nú á dögum. . .“
Hann þagnaði og varð hugsi.
Honum datt í hug að teiknarinn
— sem hann hafði hitt — myndi
ef til vill geta komið honum í
kynni við fyrirsætuna. En hann
hratt hugsuninni strax frá sér!
Kona, sem var fyrirsæta, hafði
áreiðaniega enga hugsun í koíl-
inum.
Hann lagði seðilinn frá sér.
„Eg komst ekki til að kaupa
neitt í tilefni dagsins“, sagði
hann. „Og þessvegna datt mér
í hug að þig langaði kannski til
að kaupa þér eitthvað sjálf . . .“
„Þúsund þakkir, vinur minn.
Þú dekrar alltof mikið við mig.
Þú veizt vel að ég hef gaman
af að fara í búðir . . .“
Þau töluðu saman stundar-
korn áður en hann fór inn til
sín með peningakassann undir
hendinni.
Þegar hann var að láta kass-
ann inn í vegghólfið, kom honum
allt í einu dálítið í hug. Hann
tók einn af seðlunum, bar hann
upp að ljósinu og athugaði hann
vandlega.
Ja, var þetta ekki allt saman
verk teiknarans, þetta opinskáa
og jafnframt dulúðuga, þetta
háleita og volduga . . . ef fyrir-
sætan var í raun og veru svona,
þá var hún áreiðanlega ekkert
smáblóm, sem hægt væri að lesa
í laumi.
Hann lagði seðilinn aftur í
kassann og ýtti honum inn í
vegghólfið. Hann var ekki ham-
ingjusamur í hjónabandinu, því
fór fjarri, en allt í einu hafði
hann skynjað hverfulleika alls.
Skyndilega fannst honum hann
vera áhorfandi, eins og hann
stæði álengdar og sæi lífið
streyma fagnandi framhjá. Það
fór að rigna. Hann gekk út að
glugganum og andaði að sér
ilminum af þungum rauðum rós-
um. Einhversstaðar langt í
fjarska, þar sem Ijósin í Stokk-
hólmi blikuðu í þokunni, var
kannski á þessu augnabliki
stúlka á gangi eftir regnvotri
götu, há og tíguleg stúlka í ó-
dýrri gagnsærri regnkápu,
ósköp venjuleg stúlka, sem
mundi ef til vill aldrei á ævinni
líta augum þúsund króna seð-
ilinn með myndinni af sér. Hún
— já, einmitt hún . . . sem hefði
getað verið honum eina konan
meðal þúsunda.
Ó. B. þýddi.