Úrval - 01.02.1955, Blaðsíða 105

VETURSETA Á SVALBARÐA
103
það hafði fennt fyrir gættina.
Ég var innikróuð. En ég varð að
komast út til þess að ná í kol
og olíu.
Ég gróf göng gegnum fönnina
með kolaskóflunni. Síðan skreið
ég á fjórum fótum að viðar-
hlaðanum, þar sem kolapokarn-
ir voru geymdir. Það var ó-
mögulegt að standa upp vegna
veðurofsans.
Mér tókst að ná einum pok-
anum ofan af hlaðanum, en ég
gat ekki dregið hann heim að
kofanum. Þá mundi ég eftir því,
að ég hafði séð lítinn sleða upp
við einn vegginn. Ég krafsaði
mig að vesturveggnum og þar
fann ég sleðann, en auk hans
tvær olíuflöskur. Loks kom ég
kolapokanum inn í kofann. Þá
var komið kvöld. Ég dró glugga-
tjaldið fyrir, en úti hvein í veðr-
inu og það næddi gegnum vegg-
ina.
Þannig hefur veðrið verið í
þrjá daga. Það fennir stöðugt
meira kringum kofann.Ég moka
snjónum frá dyrunum á hverj-
um degi, en skaflinn er alltaf
jafnstór á hverjum morgni.
*
Einn morguninn er allt kyrrt.
Ég opna dyrnar og sé engan
skafl. Það hefur ekki fennt í
göngin, sem ég mokaöi í gær.
Hvarvetna ríkir kyrrð og friður.
Grænblár himinninn hvelfist
yfir snæviþöktu landinu. Það
er eins og jörðin svífi í lausu
lofti. Rétt fyrir ofan sjóndeild-
arhringinn er kringlóttur ljós-
depill, blárauður á litinn; það
er endurspeglun frá sólinni, sem
er langt undir sjóndeildar-
hringnum.
Það er eins og allir hlutir séu
sjálflýsandi og geisli frá sér
fögrum og dularfullum bjarma.
Öll fjöllin eru glampandi hvít
og silfurhvítt tunglið speglast
í sléttum firðinum.
Ég verð gagntekin af kyrrð-
inni sem umlykur mig. Ég
skynja ekki neitt nema kyrrð-
ina og einveruna, eins og ég væri
ekki til sjálf. Hér er engin vera
eins og ég, sem gæti minnt mig
á mína eigin tilveru. Mér finnst
sem ég renni saman við vold-
uga náttúruna.
Þegar ég kem inn í kofann,
bæti ég kolum á eldinn og sópa
gólfið. Þá rakna ég aftur úr
leiðslunni. En ég á erfitt með
að skrifa dagbókina mína í dag.
Hvers vegna hefur kyrrð og
friðsæld náttúrunnar haft slík
áhrif á mig? Af því að veður-
ofsinn var undanfari hennar?
Eru andstæðurnar ávallt skil-
yrði fullkominnar lífsnautnar?
Ég skil nú hvað maðurinn
minn átti við þegar hann sagði:
,,Þú verður að vera ein í heim-
skautslöndunum til þess að
skilja hvað lífið er í raun og
veru. Eftir margar aldir fara
menn ef til vill til heimskauts-
landanna eins og þeir héldu til
eyðimarkanna á tímum Biblí-
unnar til þess að finna sann-
leikann aftur.“
#