Bænavikan - 04.11.1972, Page 13

Nefndin greiddi einróma atkvæði um að' taka hana inn sem
reglulegan starfsmann.
Þegar ég sneri til f jallanna, stoppaði ég á hinu lítilmótlega
heimili Meri og sagði henni hinar góðu fréttir. En Meri gat
ekki séð nokkurn „fagnaðarboðskap" í hinum góðu fréttum.
Hún stóð hálf undrandi nokkur andartök. Síðan mælti hún:
„Hvað hef ég gert, svo að ég ætti ekki að þjóna Frelsara mínum
ókeypis?"
Svar hennar gjörði mig algjörlega orðlausan. En þrátt fyrir
útskýringar mínar á tilgangi nefndarinnar, var hún ósveigjan-
leg. Hún vildi ekki taka á móti nokkrum launum fyrir það að
prédika fagnaðarboðskapinn. Hún bætti við, að ef til vill
VILDI nefndin greiða atkvæði með því að hún gæti fengið
tvo kjóla á ári til þess að hún þyrfti ekki að skammast sín fyrir
að prédika frammi fyrir f jölda fólks í fötum sem kynnu að virð-
ast óviðeigandi. Þannig varð ég að fara aftur og greina nefnd
inni frá viðbrögðum hennar. Síðar ógilti nefndin ákvörðun
sína og Meri heldur áfram kærleiksstarfi sínu fyrir Meistarann
launalaust fram á þennan dag.
Ellen G. White segir: „Uppáhaldsefni Krists var föðurþel
og yfirfljótalegur kærleikur Guðs.“ T. 6. b., bls. 55. Sagt hefur
verið, og við endurtökum það, að lokarök Guðs við synd-
arann er krossinn. Þegar þú íhugar djúplega opinberun kær-
leika hans, einmitt á þessu andartaki hugleiðingar okkar, hver
er þá svörun þín við kærleika Guðs? Hann vill fá þig sem sinn
eiginn. Hann vill fá þig um tíma og eilífð. Krossinn á Golgata
er síðustu rök hans við þig. Vilt þú ekki segja: „Drottinn,
ég gef mig að fullu og öllu.“? Ef þú gerir það, mun lífið taka
á sig nýjan blæ. Dauðinn mun ekki búa yfir nokkurri ógn. Fram-
tíð þín mun verða hólpin með Guði.
Sterkar en dauðinn, hærra en himnarnir, víðar heldur en
hafið, dýpra en alheimurinn hlýtur kærleikur Guðs að hafa
áhrif á þig, ef þú vilt svo vera láta. Hann er eini mátturinn,
sem getur gert þig hæfan fyrir himininn. Ef þú ert að bisa
við að „vera góður“, ertu að berjast til ónýtis. Óvinúrinn
þekkir alla pyttina. Hann gróf þá. Hann þekkir allar gildrurn-
ar vel. Hann bjó þær til.
Hvað eigum við þá að gera? Hvað getum við gert til þess
að búa okkur undir himininn og að mæta Guði okkar? Við
höfum verið meðlimir í söfnuðinum í mörg ár, ef til vill —
og hverju er lyndiseinkunn okkar lík? Höfum við sigrazt á
veikleikanum, sem við höfum, þegar við tókum skírn? Er
11