Bænavikan - 04.11.1972, Qupperneq 24

Bænir sem hræra himininn
Sönn bæn gerist fyrir tilverknað Guðs. Slík bæn getur hrært
himininn. Það var einmitt vegna bænar, að Elía gat gert
stórvirki fyrir Guð. „Kröftug bæn réttláts manns megnar
mikið. Elía var maður sama eðlis og vér, og hann bað þess
heitt, að ekki skyldi rigna, og það rigndi ekki yfir landið í
þrjú ár og sex mánuði; og hann bað aftur, og himininn gaf
regn og jörðin bar sinn ávöxt.“ Jak. 5, 16—18.
Leyndardómurinn í bænakrafti Elía fólst í því, að „þegar
hann bað, seildist trú hans eftir loforðum himins og hann bað
þar til bænum hans var svarað. Hann beið þó ekki eftir fullri
sönnun um að Guð hefði heyrt hann, heldur var hann fús til
að leggja allt í sölurnar fyrir minnsta merki um velþóknun
guðdómsins. En það sem honum var kleift að gera undir
stjórn Guðs, er einnig öllum öðrum mögulegt, hverjum á sínu
sviði í þjónustu Guðs.“ P&K, bls. 157.
Hvenær munum við gera okkur grein fyrir því, eins og
okkur er nauðsyn á að gera, að bænin er sem hlið, sem opnar
okkur leið að hásæti himinsins og að takmarkalausum mætti
hins Almáttuga? Hvenær munum við læra að biðja eins og
Daníel og Elía? Hvenær munum við hafa þá einlægni, ákefð,
trú og þolgæði í bæn sem þessir menn höfðu, svo að Guð geti
gert mikla hluti fyrir okkur og með okkur, eins og hann
gerði fyrir og með þeim?
Sumt kristið fólk biður aðeins þegar því sjálfu finnst
það eigi að biðja. Því finnst að leiðin sé opin milli þess og
Guðs, að allt sé ílagi milli þess og Guðs, að hugmyndir þess
séu frá Guðs, og þessvegna biður það. Hafi það ekki þessa
stemningu, finnst því sem tjald sé dregið fyrir á milli þses
og Guðs, svo að Guð geti ekki, eða vilji ekki, hlusta á bænirnar.
Eða, að því hafi orðið á að drýgja einhverja synd, sem vekur
hjá því sektartilfinningu, og að það sé þess ekki verðugt að
nálgast Guð. Þar af leiðandi vanrækir það að biðja.
En að vanrækja bænina, eða að fara eftir tilfinningunum
einum, er hættuleg venja. Það er einmitt þegar við erum frá-
hverf því að biðja, að við þurfumað verja tíma til einlægrar
bænar, í stað þess að draga úr honum eða hætta bænalífinu
með öllu. „Án þrotlausrar bænar og kostgæfinnar árvekni eigum
við á hættu að verða skeytingarlaus og villast af réttri braut.
Andstæðingurinn leitast án afláts við að leggja hindranir í
veginn að hástóli náðarinnar, til þess að við megnum ekki með
22