Bænavikan - 04.11.1972, Side 25

einlægum bænum og trú að verða okkur úti um náð og þrek
til að standast freistingarnar." Vegurinn til Krists, bls. 103.
„Myrkur hins illa umlykur þá, sem vanrækja að biðja.“ Sama
bók.
Þar af leiðandi megum við engu fremur láta bænalíf okkar
vera háð tilfinningum okkar, en að andardrætti líkamans
væri stjórnað af hugarástandi okkar hverju sinni.
„Með einlægri bæn tengjumst við anda hins eilífa. Vera má,
að við finnum engan áþreifanlegan vott þess, þegar endur-
lausnari okkar lýtur að okkur í meðaumkun og ást, en engu
að síður gerir hann það. Við finnum ef til vill ekki snertingu
hans, en hönd hans hvílir engu að síður á okkur í kærleika
og fölskvalausri meðaumkun." Sama bók, bls. 106.
Æðsta fyrirmyndin
Æðsta fyrirmyndin um kröftugt bænalíf er bænalíf frels-
arans. Dag einn komu lærisveinar Krists til hans og sögðu:
„Herra, kenn þú oss að biðja.“ (Lúk. 11, 1.) „Lærisveinarnir
höfðu séð, að samband var á milli bænastunda hans og mátt
arins, sem fólst í orðum hans og gjörðum." Mount of Blessing,
bls. 102—103.
„Aldrei var líf nokkurs manns svo hlaðið störfum og ábyrgð
sem Krists; og þó var hann svo oft að finna á bæn! Hve stöðugt
samband hans var við Guð! Aftur og aftur er að finna í ann-
álum hans jarðneska lífs eftirfarandi lýsingar: „Og árla, löngu
fyrir dögun, fór hann á fætur og gekk út, og fór á óbyggðan
stað og baðst fyrir.“ „Mikill mannfjöldi kom saman til þess
að fá lækning við sjúkleikum sínum. En sjálfur dró hann sig
út úr til óbyggðra staða og var þar á bæn.“ En svo bar við
um þessar mundir, að hann fór út til fjallsins, til þess að
biðjast fyrir, og var alla nóttina á bæn til Guðs.“ (Mark. 1, 35;
Lúk. 5, 15—16; 6, 12.)
í lífi, sem var algjörlega helgað öðrum til góðs, fann frels-
arinn nauðsyn þess að draga sig út úr mannþrönginni, sem
fylgdi honum frá degi til dags, og í burtu frá alfaraleiðum.
Hann varð að snúa sér frá endalausum verkefnum sínum og
snertingu við mannlegar þarfir, og leita hvíldar og ótruflaðs
samfélags við föður sinn. Sem einn af okkur, er tók þátt
í þörfum okkar og veikleika, var hann algjörlega háður Guði,
og á afskekktum bænastað leitaði hann guðdómlegra krafta,
23