Bænavikan - 04.11.1972, Qupperneq 27

Hærra, og enn hærra, seildust þeir með hönd trúarinnar, og
með kröftugri rökfærslu sögðu þeir: ,Kristur Jesús er sá, sem
dáinn er, og meira en það, er upprisinn frá dauðum, hann,
sem er við hægri hönd Guðs, hann, sem einnig biður fyrir oss.‘
Róm. 8, 34.“ Acts of the Apostles, bls. 35—36.
Og þá kom krafturinn. „Andinn kom yfir bíðandi, biðjandi
lærisveinana með slíkri fyllingu, sem náði til sérhvers hjarta.
Hinn Eilífi opinberaði sjálfan sig söfnuðinum í mætti. Það
var sem þessum áhrifum hefði verið haldið í skefjum um
aldir, og nú naut himinninn þess að geta hellt út yfir söfnuðinn
ótakmarkað af náð Andans. . . . Sverð Andans, nýlega skerpt
með krafti og baðað í eldingum himinsins, risti sér leið í
gegnum vantrú manna. Þúsundir öðluðust afturhvarf á einum
degi.“ Sama bók, bls. 38.
Hinn síðasti söfnuður Guðs á enn eftir að læra til hlítar
möguleika bænarinnar. Þegar það gerist, og söfnuðurinn lifir
í samræmi við öll sannleiksatriðin, sem hann býr yfir, mun
hinn mikli kraftur hvítasunnunnar verða endurtekinn í jafnvel
enn meiri mæli en þá gerðist. Þessi opinberun Andans í söfn-
uðinum er okkar mikla þörf í dag. Við skulum biðja og búa
okkur undir að taka á móti náðinni og kraftinum, sem Heilagur
Andi hefur heitið að veita.
fvliðvikudagurinn 8. nóvember 1972.
MÁTTUR ORÐSIIMS
Eftir THOHAS A. DAVIS
Charles Spurgeon, frægur breskur prédikari á síðustu öld,
var við eitt tækifæri að halda fyrirlestraflokk í mjög stórum
sal, er rúmaði rúmlega 20.000 manns. Síðdegið fyrir fyrsta
kvöldið fór hann í salinn aleinn til þess að athuga hljómburð
byggingarinnar. Þar sem hann stóð á hinu breiða sviði í
hinum geimvíða, stóra sal, hrópaði hann upp: „Sjáið Guðs
lambið, er ber synd heimsins."
Hátt uppi á einum svölum salarins, sem huldust sjónum
25