Læknaneminn - 01.09.1966, Side 6

6
LÆKNANEMINN
mun lengri tíma eftir ákveðnum
manni. Hópstarf byggist náttúr-
lega á því, að menn hafi ákveðinn
samstarfsvilja og séu reglusamir,
því eins og kunnugt er, þarf ekki
nema einn gikk í hverja veiðistöð.
Það er því ef til vill æskilegt, að
til hópstarfa hérlendis veljist, að
minnsta kosti í fyrstu, kunnugir
menn, sem vilja starfa saman, því
hlutir sem þessir eru alltaf erfiðari
í mótun, heldur en þegar fast form
er komið á þá. Hópstarf býður upp
á fjölmarga kosti, bæði hvað
snertir bætta þjónustu við sjúkl-
ingana og aukna möguleika á
framhaldsmenntun og frítímum
fyrir læknana. Enda verði sjúkl-
ingahópurinn miðaður við það, að
jafnan sé einhver læknanna í fríi,
hvort heldur er til menntunar eða
skemmtunar, sé starfshópurinn
nægilega stór. Hér á ég við, að
starfi t.d. sex læknar saman í hópi,
þá annist þeir sjúklingahóp, sem
mátulegur er fimm læknum. Með
þessu fyrirkomulagi hefur hver
þeirra tveggja mán. frí á ári, en
það er einmitt talið heppilegt, að
læknar starfi tíu mán. á ári hverju,
tveir mán. fari í frí og öflun meiri
þekkingar. Með þessu móti losna
læknar einnig við hin sífelldu vand-
ræði við útvegun staðgengla.
I hverju er hin bætta þjónusta
við sjúklingana fólgin?
M.a. í því aðhaldi, sem lækn-
arnir fá hver frá öðrum og hvetur
þá til betri vinnubragða. T.d. má
byrja hvern morgun með stuttum
samræðufundi, þar sem hver lækn-
ir skýrir stuttlega frá, hverjir
sjúklinganna leituðu til hans dag-
inn áður og hverjar voru kvartanir
þeirra og úrlausnir hans. Þá er
einnig upplagt, að læknarnir leggi
mismunandi áherzlu á hinar ýmsu
greinar læknisfræðinnar, og með
því móti verður þekking hópsins
miklu meiri en hvers einstaks, þó
enginn sé sérfræðingur. Þetta er
einkum mikilvægt úti á lands-
byggðinni, því það er ekkert grín
að senda sjúkling um langan veg
til sérfræðings í Rvík, ef „indica-
tionin“ er vafasöm. Það er bæði
tímafrekt og dýrt.
Hópstarfi almennra lækna má
koma á hérlendis í öllum stærri
kaupstöðum landsins. Þá má
einnig koma á hópstarfi, eða vísi
að því, miklu víðar úti um byggðir
landsins, ef héruð verða færð sam-
an og byggt upp það, sem kallað
hefur verið læknamiðstöðvar eða
heilsugæzlustöðvar', hvort heldur
menn vilja nefna það. Til þess að
glöggva sig betur á, hvaða mögu-
leikar eru fyrir hendi í þessum
efnum hérlendis, hef ég mér til
gamans endurskipulagt læknishér-
uð landsins í því skyni, að koma
mætti á hópstarfi lækna sem víð-
ast. Ég vil taka fram, að hér er
aðeins um lauslega tillögu að
ræða, aðeins til að menn fái betri
yfirsýn yfir efnið. Þá vil ég einnig
taka fram, að ég held, að víða
megi færa héruðin meira saman
en hér er gert, en með þessum til-
lögum er víða komið til móts við þá
hugarsýn, sem lengst af hefur
hindrað allar heilbrigðar umræð-
ur um endurskipulagningu læknis-
héraða hér á landi. En sú hugar-
sýn er kona í barnsnauð í stórhríð
og læknirinn að brjótast til henn-
ar fótgangandi.
Greininni fylgja tvö kort af
landinu og sýnir mynd I læknis-
héraðaskipanina, eins og hún er
nú, en mynd II sýnir tillögu mína.
Ég geri yfirleitt ráð fyrir einum
lækni fyrir þúsund íbúa úti á
landsbyggðinni, og tel það ekki of
mikið, miðað við þá þjónustu, sem
læknum þar er ætlað að inna af
hendi. Á fjölmennustu þéttbýlis-