Læknaneminn - 01.04.1986, Page 88

Brot úr ævintýri í Tyrklandi
Þóra Steffensen læknanemi
Mér var ekki beinlínis rótt þar sem
ég sat á flugvellinum í Istanbul og
horföi á eftir vegabréfinu mínu í
höndunum á tyrkneskum vega-
bréfaeftirlitsmanni. „Vísa eða
ekki vísa?“ Bréf frá tyrknesku
læknanemasamtökunum í Ankara
haföi fullvissað mig um að áritun
væri ekki nauðsynleg en eitthvað
virtist eftirlitsmönnunum sjálfum
ókunnugt um það. Eftir að sex
stykki höfðu stungið saman
nefjum, hvarf einn þeirra á braut,
með vegabréfið mitt. Það hvarflaði
að mér hvort þetta væri forsmekk-
urinn af því sem koma skyldi. Eilíf
bið og allt í kaos enda hafði ýms-
um sögum verið laumað að mér
um Tyrki og Tyrkjaríki, sem sumar
minntu mest á hina víðfrægu bió-
mynd „Midnight Express".
Ferðin hingað til hafði bara
gengið ágætlega, Fyrsta stoppu-
stöð í Köben og þar var fjögurra
daga bið eftir að komast til Aþenu.
Á meðan var ætlunin að skreppa
til Álaborgar en fyrir einhvern mis-
skilning lenti ég í Esbjerg. í Aþenu
missti ég næstum því af rellunni til
Istanbul - ég fór nefnilega fyrst á
skakkan flugvöll. Slík smámistök
voru snarlega leiðrétt og málið
reddaðist.
Eftir hálftímann birtist mér til
óblandinnar ánægju Tyrkinn með
vegabréfið mitt. Það skartaði nú
stórum rauðum stimpli á litlu hvítu
blaði, nældu á eina síðuna með
ryðguðum og beygluðum títu-
prjóni. „Welcome to Turkey“.
Ferðinni var heitið til Ánkara,
höfuðborgar Tyrklands þar sem
ég ætlaði að taka þátt í svokölluðu
„Field Projecti" í gegnum tyrk-
nesku læknanemasamtökin. Eftir
því sem mér best skildist, af frekar
mögrum upplýsingum var um að
ræða 4-8 vikna dvöl á heilsu-
gæslustöð í einhverju litlu þorpi
utan við Ankara. Þar færi fram,
auk almennrar heilsugæslu, ung-
barnabólusetningar, mæðra- og
ungbarnaeftirlit, fjölskylduskipu-
lagning, og minniháttar slysaþjón-
usta.
Eftir einnar mínútu rútuferð var
komið að innanlandsflugbygging-
unni, sem reyndar líktist meira
herstöð. Allt morandi í hermönn-
um, gráum fyrir járnum með putt-
ann á gikknum. Eftir tvöfalda far-
angurs- og líkamsleit, vegabréfs-
og farseðilsskoðun var mér loks
hleypt inn í hinn eiginlega biðsal.
Þar sátu tugir karlmanna, allir í
jakkafötum með bindi og ná-
kvæmlega 3 kvenmenn, allar í
síðum pilsum, ermalöngum blúss-
um og með skýluklút sem huldi
hvert einasta höfuðhár. Var það
virkilega rétt sem mér hafði verið
sagt aö kvenmenn sæjust varla á
almannafæri í Tyrklandi, þeim
væri öllum haldið inná heimilun-
um? Ég var ekki beint hrifin af til-
hugsuninni að eiga eftir að vera
heilan mánuð í einhverju karl-
remburíki. En of seint að iðrast
núna. Á leiðinni útí vél gengu allir
í einfaldri röð framhjá farangurs-
hrúgu. Þar áttirðu að gjöra svo vel
að benda á þá tösku sem tilheyrði
þér og kom þá burðarmaður
hlaupandi til, dró hana út úr hrúg-
unni og henti uppá vagn. Ég bjóst
ekki við að sjátöskuna mína nokk-
urn tíma aftur. Eitt af því sem am-
erískur samfarþegi minn til Ist-
anbul hafði sagt mér, var að besta
leiðin til að losna við farangurinn
sinn fyrir fullt og allt væri að tjékka
hann inn í innanlandsflug í Tyrk-
landi. Það var því óvænt ánægja
að sjá hana aftur á flugvellinum í
Ankara.
Eftir stutta rútuferð frá flugvellin-
um og á járnbrautarstöðina í mið-
borginni, tók þar á móti mér tyrk-
neskur læknanemi, Yaman (eða
Emeni eins og sumir ónefndir ís-
lendingar kalla hann). Flann var
ekki á vegum læknanemasamtak-
anna heldur kunnugur íslending-
um af Sikileyjardvöl frá árinu áður
og hafði boðist til að greiða götu
mína í Tyrklandi. Það kom sér vel
því sumir voru satt að segja orðnir
hálf áttavilltir. Utan við járnbrautar-
stöðina var ólýsanlegt kaos af illa
lögðum bílum, troðfullum strætis-
vögnum, burðarmönnum sem
sumir voru með heilt bílhlass á
bakinu, æpandi leigubílstjórum,
illa búnu fólki, að ekki sé minnst á
fjölda vopnaðra hermanna við eft-
irlit.
Eitt mitt fyrsta verk var að hafa
samband við læknanemasamtök-
in. Viðmælandi minn þar sagði
mér að mæta á skrifstofuna dag-
inn eftir. Sú ferð var til þess eins
að segja mér að ég ætti að koma
aftur morguninn þar á eftir. Það
86
LÆKNANEMINN Vms- Vm6-38.-39. árg.