Læknaneminn - 01.04.1986, Page 92

Grafhýsi Atatúrks, þjóðhetju Tyrkja. Hann stofnaði tyrkneska lýðveldið
1923. Grafhýsið er í Ankara.
þeim aögerðum yröi örugglega
aldrei framfylgt. Þetta virtist því allt
til* lítils. Næst á dagskrá var
kjötbúö, sem leit bara vel út, enda
nýlega tekin í notkun. Eigandinn
fékk þó sekt, sem borgast átti á
staðnum, fyrir að hafa ekkert
flugnanet í dyrunum og aö hengja
pylsu uppá vegg. Ekki tók sá því
þegjandi og hljóðalaust. Varö okk-
ur þá Ijóst til hvers lögregluþjónn
var með í förinni. Var því skotið að
okkur að áður fyrr hefðu eigendur,
sem illa kunnu sektum, oft gert at-
lögur að heilbrigðisfulltrúunum
með hnífum og hnefum. Því hefði
löggan verið fengin með sem líf-
vörður. „Kaupfélagskompan"
slapp við sekt en kaupmaðurinn
fékk ákúrur fyrir að hafa þvottaefn-
ið í hillunni fyrir ofan jarðarberja-
sultuna. Rakarar staðarins sluppu
með skammir fyrir að margnota
rakvélablöðin og skítugar greiður.
Að lokum var annað brauðgerðar-
hús heimsótt. Sú heimsókn var
svo stutt að okkur grunaði að hún
hefði ekki verið til annars en að
sýna okkur að það væru nú til
hreinleg bakarí í þorpinu. Enda
hafði annar fulltrúinn látið í Ijós
áhyggjur sínar af því að við hefð-
um orðið fyrir alvarlegu sjokki við
að sjá hitt bakaríið.
Það verður að segjast að Tyrkj-
um er afskaplega umhugað um að
útlendingar fái góða mynd af land-
inu og horfi bara á náttúruna og
lúxushótelin. Það að ég skyldi
mynda tyrkneska klósettholu vakti
svo mikla reiði framkallarans að
ég hélt ég myndi bara ekki fá
myndirnar mínar. „Why don't you
take pictures of nice things in
Turkey?“ Yfirlæknir héraðsspítal-
ans í Etimesgut kallaði okkur á
sinn fund dag einn til að fá að vita
hvernig okkur líkaði vistin. Hún
vildi alls ekki hafa okkur þarna
heldur á háskólasjúkrahúsinu í
Ankara sem væri „jafn fullkomið
og á Vesturlöndum“. Höfðum við
einhverjar kvartanir? Ég minntist á
stíflaða vaskinn í herberginu
okkar, sem satt að segja fór mikið
í taugarnar á mér. Hún rauk upp til
handa og fóta og lét laga það á
korteri. Slíkan blett á heiðri spítal-
ans varð að sjálfsögðu að þurrka
út. Við hlustuðum svo á hálftíma
fyrirlestur um að rafmagn og síma-
kerfi skildi milli þróaðra og van-
þróaðra landa. Var hún að gefa
okkur vísbendingu, að Tyrkland
teldist þróað, þar sem það skart-
aði hvoru tveggja? Ekki var Yam-
an, læknanemi og móttökumaður
minn, betri. Hann var eins og áróð-
ursmaskína frá tyrkneska ferða-
málaráðuneytinu. Ef til vill stafa
þessi viðbrögð Tyrkja af þeirri
slæmu umfjöllun sem Tyrkland
hefur fengið í vestrænum fjölmiðl-
um og kvikmyndaiðnaði. Mín
reynsla af Tyrkjum var mjög góð
og eru þeir með eindæmum vin-
gjarnlegir og gestrisnir. Fjölskylda
Yamans tók mér með opnum örm-
um sem væri ég glataði sonurinn.
Og þau voru engan veginn neitt
einsdæmi.
Þegar Tyrkir bjóða einhverjum
vináttu sína gera þeir það með því
að bjóða viðkomandi te eða síga-
rettu. Teið lenti ég ekki í neinum
vandræðum með. Þar sem ég
reyki ekki kom það stundum fyr-
ir að ég þrælmóðgaði viðmælanda
90
LÆKNANEMINN 2/i985 - l/i986 — 38.-39. árg.