Læknaneminn - 01.04.1986, Blaðsíða 93

minn með afþökkun. Indælast
þótti mér þorpsfólkið. Kvenfólkið
hitti maður heima fyrir, þar sem
þrátt fyrir mikla fátækt var alltaf allt
skínandi hreint, eða á ökrunum að
vinna. Það gerði það að verkum
að þær sáust sjaldnast á gangi í
þorpinu. Karlarnir sátu svo allan
daginn á tehúsunum eða fyrir utan
moskurnar og ræddu landsins
gagn og nauðsynjar og eflaust I íka
um þessa skrýtnu útlendinga sem
voru að þvælast í þorpinu þeirra.
Ekki verður skrifað um heil-
brigðisþjónustu í Tyrklandi án
þess að minnst sé á heimsókn
mína á háskólaspítalanum í Ank-
ara kvöld eitt. Tyrknesk vinkona
þeirrar finnsku vildi endilega sýna
LÆKNANEMINN Vi985 - !/]986- 38.-39. árg.
okkur dýrðina og kynna okkur fyrir
lækni nokkrum, kunningja sínum.
Eftir að hafa tölt um endalausa
ganga, að vestrænum staðli, var
kunninginn leitaður uppi. Sá var
þá einn á vakt á deildinni og
ábyrgur fyrir henni. Við reyndar
vissum aldrei hverslags deild það
var. Dró hann fram flösku af
ávaxtavíni falda undir fatahrúgu í
skápnum hans, og bauð í tilefni
heimsóknarinnar. Eftir nokkra um-
ræðu um drykkjusiði ýmissa þjóða
skoraði doktorinn á mig í kapp-
drykkju til að sanna nú að hann
hefði meira áfengisþol en ég. Gat
ég að sjálfsögðu ekki staðist þá
áskorun. Voru þá dregnar fram
margar flöskur af ávaxtavíninu og
viskíflaska leyndist í hópnum líka.
Til að gera langa sögu stutta lauk
einvíginu með sigri íslendingsins
en doktorinn valt útaf, óalandi og
óferjandi.
Þessar 4 vikur í Tyrklandi flugu
hjá og óðar var komið að brottför.
Leiðin lá nú ekki beint heim heldur
fyrst til Istanbul þar sem umferð-
arljós hafa enn ekki verið fundin
upp og kuflklæddir múslimir ganga
um göturnar með fjórar „huldu-
konur“ og börn í kjölfarið. Eftir
nokkra litríka daga þar, með koll
egu minni Sollu, hélt ég svo burt
með söknuði til annars ævintýra-
lands, ísrael.