Læknaneminn - 01.04.1990, Side 54

Viðtal Læknanemans við
prófessor Snorra Pál Snorrason
Hans Jakob Beck
Prófessor Snorri Páll Snorrason,
hjartalæknir lét af formlegu embætti á síðasta ári
fyrir aldurs sakir. Læknanenium fannst vel hæfa
að fá Snorra Pál (il viðtals við blað sitt, enda sá
kennari deildarinnar, sem einna lengst hefur
starfað. Tók hann því Ijiiilega að ræða örlítið
um læknanám, sjálfan sig og starf sitt. Milli
Snorra Páls og þeirra, sem nú lesa helst
Læknanemann er heil starfsævi læknis á vægast
sagt umbyltusamri öld. Snorri lýsir fyrst
læknanámi sínu.
Ég byrjaði læknanám 1941 og fluttist þá til
Reykjavíkur. Læknanámið var 7 vetur og skiftist í
þrjá hluta. I. hluti var 3 vetur, en hinir tveir 2 vetur
hvor. A fyrsta ári var fílan svokallaða, eða fílósófía.
Þetta var löngu úrelt nám, eiginlega leifar af
þrætubókarlistinni gömlu, en tók ekkert ntið af nýrri
heimspeki. Aðal námsgreinin á fyrsta ári var sálarfræði
og lásum við bókina sálarfræði eftir Agúst H.
Bjarnason, sem að minni hyggju var vel skrifuð, all
ítarleg og fjallaði um gamlar og nýjar kenningar í
greininni. Kennari var Símon Jóhann Agústsson.
Kennsla hans var vönduð, en nokkuð alvörugefin.
Einnig var kennsla og námskeið í ólífrænni efna-
fræði, sem Trausti Olafsson efnafræðingur kenndi.
Síðan tóku við grunngreinar læknisfræðinnar anatómía,
bíokentia og physiólógía, sem próf. Jón Steffensen
kenndi. I miðhluta voru greinar eins og patólógía,
farmakólógía, bakteríólógía og fleiri. III. hluti var
medicín og kírúrgía, kvensjúkdómar, fæðingarhjálp
ofl.
Kennarar voru fáir eins og sjá má af því, sem
að framan er sagt um kennslusvið próf. Jóns
Steffensen. Próf. Níels Dungal kenndi einn alla
pathólógíuna og bakteríólógíu, einnig ónæmisfræði.
Próf. Júlíus Sigurjónsson kenndi heilbrigðisfræði.
Lyfjafræðina kenndi próf. Kristinn Stefánsson. Einn
kennari var í hvorri stóru greinanna, handlæknisfræði
og lyflæknisfræði, Guðmundur Thoroddsen og Jóhann
Sæmundsson. Geta má nærri að vinnuálag kennaranna
var því mjög mikið og því fór fjarri, oft og einatt, að
þeir kæmust yfir allt pensúmið. Það má því segja að
talsverður hluti af náminu hafi verið sjálfsnám, þ.e.
bóklestur án tilsagnar.
A fyrstu námsárum mínum voru flestar bækur
þýskar, en vegna stríðsins breyttisl það og við fengum
bækur á ensku. Reyndar er eitt mjög athyglisvert,
sem ég man eftir þegar ég hugsa aftur til námsins, en
það er kennsla í praktískri kírúrgíu strax í I. hluta.
Guðmundur Thoroddsen prófessor kenndi þarna
sáranteðferð, meðhöndlun beinbrota og ýmisslegt
annað gagnlegt.
Þegar ég var í miðju læknanámi veiktist ég af
lömunarveiki og tafðist þess vegna um eitt ár. Sem
kandídat vann ég síðan á lyflækningadeild, en þegar
ég mætti á fæðingadeild til að uppfylla skylduna um
störf á sjúkradeildum lil að öðlast lækningaleyfi var
ég gerður afturreka, þótti ekki nógu fljótur í förum
eftir lömunarveikina til að sinna störfum kandídats á
deildinni. Ég harðneitaði að fara þangað aftur og
komst upp með það.
Ef ég ber saman læknanámið þá og nú er
mesti munurinn fólginn í því hve þekkingin hefur
margfaldast. Allri tækni hefur fleygt fram og hún
orðið stærri þáttur við sjúkdómsgreiningar, en
sjúkrasagan og líkamsskoðunin voru áður allsráðandi.
Enn sem fyrr er grunnámið mikilvægast að
mínum dórni. Traust þekking í bíókemíu, physíó-
lógíu, erfðafræði, ónæmisfræði o.s.frv. er nauðsyn-
legur grunnur, sem allt annað byggir á. Þess vegna
finnast mér þær kröfur sem nú eru gerðar til svokall-
aðra marklýsinga geta gengið út í öfgar, því það er
52
LÆKNANEMINN 1 1990 43. árg.