Læknaneminn - 01.04.1990, Síða 74

METAMORPHOSIS
Smásaga
eftir Pétur Benedikt Júlíusson læknanema
Einn morgun þegar Loftur vaknaði heima í
rúmi sínu eftir órólegar draumfarir, hafði hann breyst
í lækni. Og nú stendur hann fyrir framan spegilinn, í
hvítum sloppi frá Vinnufatagerðinni, með
hlustunarpípu í eyrunum og handbók um meðferð
bráðaveikra í vasanum. I dyragættinni á bak við
hann standa frænka, mamma og amma, og gapa -
orðlausar. Eftir drjúga stund hvíslar þó amraa: Hann
er goðmagnaður.
Oná hvítu náttborðinu Iiggur skipunarbréf frá
landlækni. Loftur skal vinna sem heilsugæslulæknir
í Mjóadal í tvo mánuði.
Loftur er á leiðinni útúr bænum. Hann
stýrir græna Trabbanum undir Esjuhlíðum, áræðin
augun rýna beint fram á slitlagið, hinar líknandi
hendur halda þétt um stýrið.
Loftur er fullvaxinn, glæsilegur fulltrúi nýrrar
kynslóðar. Stæltur og stórvaxinn, með hátt enni,
ljósa lokka, beint og ákveðið nef og beinskeitt augu,
blá. Fíngerðar og mjúkar hendur, læknishendur - ó!
hrópuðu frænkurnar, hann verður stórkostlegur læknir!
Og þú mátt vita, sögðu sumar þeirra, ég niun
snemmhendis panta tíma hjá þér þegar...
Loftur hefur snert himininn með höfðinu.
A leiðinni útúr bænum, vaknandi náttúran er svo
unaðsleg og vart ský á lofti. Degi er tekið að halla,
snemmsumarssólin sendir ylríka geisla skáhallt yfir
kletta, hundaþúfur, grænslykjóttar hlíðar, hvítkollótt
fjöll og kliðandi læki. Og einhver hömlulaus tilfinning
grípur Loft, hann vill svo gjarnan hverfa inní þetta
augnablik, faðma himininn, drekka upp lækina,
sanisamast grænkandi hlíðum fjallanna.
Þögn liggur yfir húsum, túnum, heiðum og
fjöllum. Það er vinalegt vorkvöld í fábrotnu þorpinu
sem liggur inní iðgrænu landinu. Blá fjöll rísa
tignarlega uppúr grænkunni og snjóinn hefur ekki
allan tekið upp, síðustu skaflarnir liggja magnvana
oní giljunum og heyja vonlausa baráttu við ylríkt
vorið - hatast við dropana jafnt og grasið elskar þá.
I gegnum þorpið læðist lygn áin einsog risavax-
inn ormur er teygir sig milli hafs og fjalls. í kringum
ána eru nokkur hús er mynda þetta tæplega þorp.
Þessi vorlygna stemming gefur fyrirheit um að svona
verði þetta að eilífu.
Inní þetta umhverfi, rétt fyrir sólarlag, mjakast
græn Trabant-bifreið, sem átti eftir að verða eyðilögð
af mannavöldum, aðeins þremur vikum síðar.
Einsog dýrmætasti demantur lifnar við og
verður marglitur þegar ljós fellur á, þannig lifnuðu
augu stúlknanna í sjoppunni þegar þær fyrst sáu
bragðauðuga kappann að sunnan. Hvílíkursólargeisli!
Bibba er að fylla á Pajero jeppann hans Gúnda þegar
Loftur stígur út úr bíl sínum. Eldsneytið stöðvast í
leiðslunum, einskonar dofi fer um Bibbu, byrjar í
fingrunum, fer svo upp handleggina, þá í búkinn og
endar í höfðinu svo henni liggur við öngviti. Bibba
fer með þrjátíu maríubænir í huganum.
Inní sjoppunni er Sóla að telja kúlur fyrir Jóa,
son Hemma gíró. Sóla, sem hefur verið nefnd fegursti
ávöxtur skaparans af lýrískt innstilltum
samsveitungum. í sífellu hefur luín valdið hjá þeim
andvökunóttum og undir stjörnubjörtum himni hafa
þeir sarnið ódauðleg kvæði um fegurð hennar. Með
Ijóst hárið, djúpgræn augun, fíngert nefið,
nýútsprungnar varirnar og þrýstinn líkamann - þannig
hefur hún endurtekið birst mönnum í vöku og draumi.
Varfærnislega færir hún Lindu-kúlurnar uppí skeið
sem hún heldur lipurlega á með grönnum fögrum
fingrum sínum, nreð silfruðum hringum og löngum
skínandi rauðum nöglum. Hún tekur sér örstutt hlé
frá þessari iðju til að færa einn Ijósan lokk frá grænum
augum. Síðasti sólargeisli dagsins sker glerplötuna
yfir sælgætinu og Sóla skýtur augunum skáhallt í átt
72
LÆKNANEMINN 1 1990 43. árg.