Læknaneminn - 01.04.1990, Qupperneq 75

til dyranna í þann mund sem Loftur stígur inní
sjoppuna og augu þeirra mætast.
Víst er að Afródíta mun hafa sent Lofti
amorsör á þessu augnabliki (en margar lýsingar eru
til af slrku í víðum heimi bókmenntanna). Loftur,
þessi himinhái hugur, sem hingað til hefur snúist á
sporbaug um sjálfan sig, er nú alltíeinu þræll ástar-
innar, hnepptur í helsi, liggur magnvana útí móanum
og horfir á skýin í leik við blæinn og ástarlögin í
útvarpinu eru sem sprottin úr hjarta hans. Loftur
hafði oft orð á því síðar, bæði í fjölmiðlum sentog
fermingarveislum, að honum hafi fundist þessi seinni
endurfæðing sín, ef endurfæðing hans sem læknis
verður talin hin fyrri, verið einkennileg í því tilliti, að
hún var án meðgöngu. Oundirbúið féll hann inní
nýjan heim, með annarri birtu og angan - og á eftir var
ekkert samt. Um nóttina skrifaði hann ástarljóð með
blóði sínu: tjörnin er lygn einsog ciugun þín / ég sest
á gróinn bakkann og horfi á heiminn speglast í vatninu
/ mig langar til að fljóta í vatnsborðinu þessa grænu
nótt / og þegar ég geng inní hallir augna þinna þá
byrjar ný saga.
Jómundur, bílstjóri og ræstir, er iðulega
þungur á brún. A löngum ferðum sínum með lækninn
til ystu bæja að vetrarlagi mælir hann vart orð og
svarar spurningum endrum og sinnum, einsog af
geðþótta. Hann er að skrifa bók sem fjallar um þessi
sífelldu höfuðþyngsli á þjóðveginum til endimark-
anna. Nú situr Jómundur í rauðum sóffa inná kaffi-
stofu og skoðar nýjasta Batman blaðið. Gengt honum
er Lína.
Lína hjúkka talar. Talar og talar. Orðin l'ylla
loftið, metta það, mynda hrúgur á gólfinu, leka niður
veggina, flæða útum gluggann, fylla dalina. Hálftími
með Línu og höfuðverkur er óumflýjanlegur. Lína
talar um stjörnuspána, þá hómópatíu, þá svæðanudd
og endar á fyrirlestri um rússneskar bókmenntir. A
meðan þessu varir er Loftur að spjalla við Gúddu,
fyrsta sjúklinginn.
Gúdda er með bakverk. Verkurinn er á
lendasvæði, kom fyrst þegar sundlaugin var vígð,
kemur iðulega á fréttatímum sjónvarps og er allajafna
verstur þegar tungl er fullt. Gúdda talar af mikilli
innlifun, grípur til margvíslegra lýsingarorða og
sjaldgæfra orðtaka til að ljá máli sínu þunga og halda
athygli Lofts. En Loftur geispar og hugur hans dvelur
annarsstaðar en Gúdda hættir ekki að tala fyrir því en
alltíeinu einsog sending úr himnum þessi sólargeisli
já Sóla gengur framhjá húsinu hann sér hana útum
gluggann hvílík fegurð hjartað tekur kipp blóð hleypur
fram í kinnarnar...
Þessi Loftur nennir ekkert að hlusta, sagði
Gúdda við Villu vinkonu. Hann er bara allur í
stelpunum. Þú hefðir átt að sjá hann þegar dóttir
Grímu gekk fram hjá heilsugæslunni, hann starði
dáleiddur á hana og ansaði mér ekki þegar ég spurði
hvort ég þyrfti ekki lyf við bakverknum. Þegar stelpan
var svo horfin fyrir hornið, þá hélt hann bara áfram að
stara útí loftið. Mér var ekki til setunnar boðið og
sagði bless, en hann svaraði því heldur engu! Ætli
hann eigi eitthvað bágt - ég meina það - þetta er nú
varla eðlilegt.
Svo var talað og talað og gróusögurnar spruttu
upp sem gorkúlur. Unt kvöldið var Loftur búinn að
stinga undan Arngrími Krumlu, morguninn eftir var
Sóla flutt inná heilsugæslustöðina, síðar þann daginn
var Loftur byrjaður að halda framhjá Sólu með
Bibbu. Símareikningarnir voru háir á heimilunum
þessa sumardaga og andrúmsloftið var hlaðið spennu
og spurn þar til Arngrímur Krumla kom í frí úr
vegavinnunni og sumarfagnaðurinn var haldinn í
Félagsheimilinu.
Það var þremur vikum eftir komu Lofts
í héraðið að efnt var til sumarfagnaðar.
Ekki hvarflaði að Lofti að þetta kvöld yrði hann
barinn og brúna silkislaufan yrði alblóðug. En hann
sagði síðar að þetta kvöld hefði verið einskonar
Hírósíma tilfinninganna, líf hans hefði brotnað, rétt
sem alda á skeri.
Uppá sviði Félagsheimilisins eru þeir Jói og Bói í
óða önn að koma fyrir græjunum. Fyrir ofan sviðið
festa þeir heljarinnar spjald, gult að lit, þarsem á
stendur með rauðum stöfurn:
FERÐADISKÓTEKIÐ BAKKABRÆÐUR
Jói og Bói eru þó tíðast nefndir Bartabræður, því
báðir eru þeir með vel snyrta barta og hafa ávallt haft
frá því Elvis hertók hjörtu þeirra. í bernsku hafði
óafturkræf ástúð á danslögum tekið sér bólstað í
sálarkytrunum og þeir voru fimm ára gamlir þegar
þeir héldu fyrsta dansleikinn.
Uppúr ellefu streymdi fólkið inn, úr þorpinu, úr
LÆKNANEMINN 1 1990 43. árg.
73