Læknaneminn - 01.04.1990, Page 80

Mynd 1. Aðalspítalabyggingin í The Chaim Sheba
anum. Við fengum herbergi í blokk sem var fyrir
útlendinga á spítalalóðinni, en lóð þessi var reyndar
eins og lítið þorp, 250 hektarar að flatarmáli. Þennan
dag notuðum við til að fara á ströndina og brenna
okkur svolítið, og sofa úr okkur ferðaþreytuna.
Að kvöldi ákváðum við að komast að því hvernig
borg þetta eiginlega væri, en við höfðum lesið að hún
væri mjög vestræn í alla staði. Okkar fyrstu kynni
voru þó á annan veg. Við álpuðumst fyrir mistök í
mjög gamalt hverfi sern við héldum að væri miðborg
Tel Aviv. Þarna var samankominn ótrúlegur fjöldi
manna og lítilla sölubúða eins og klipptar út úr
Þúsund og einni nótt. Það sem við urðum einna tnest
undrandi á voru litlir ruslahaugar út um allt og í
einstaka slíkum var svo kveikt í síðar um kvöldið.
Okkar niðustaða var sú að Israelar væru brjálaðir og
sóðar í þokkabót. Næstu daga var þetta einnig algeng
sjón, ruslahaugar út um allt á götum og gangstéttum.
Það var ekki fyrr en um viku síðar að við komumst að
því að öskukallar höfðu verið í verkfalli, og átti þetta
því sínar eðlilegu skýringar.
Sunnudaginn 2. júni hófum við störf okkar á
spítalanum, Hlynur á lungnadeild og Jón á ortho-
paediu. Þar var okkur vel tekið af annarsvegar Dr.
Gerald L. Baum yfirlækni lungnadeildarj innar, og Dr.
Bat-Ya Yaffe yfirlækni orthopaediunnar. Skýrðum
við þessu ágæta fólki frá því að við hefðum enga
klíníska reynslu. Læknarnir ákváðu samt að reyna að
gera sitt besta til að við fengjum að sjá sem mest.
Fyrsta vikan okkar var frekar leiðinleg þar sem við
þekktum ekki nokkurn mann, en síðan komumst
við að því að í blokkinni okkar bjó nú fleira fólk en
við. Þar á meðal var mexíkanski skurðlæknirinn Dr.
Rafael Inigo Pavlovich sem vann á sömu deild og Jón
og átti svo sannarlega eftir að reynast okkur betri en
enginn. Bar þar hæst hin vikulegu át- og drykkjar-
partý hans þar sem ríkti glaumur og gleði, en þó
aðallega glaumur. Smátt og smátt kynntumst við
fleirum.
“Hér konra nokkrir Grikkir, já hér koma nokkrir
Grikkir.” (Höf. Jakob Frímann Magnússon)
Nú verður einmitt sagt frá nokkrum grikkjum, en þeir
eru tveir: Augnlæknirinn Vasilios Sakelancio og
urologinn Spiros Eliades, báðir hinir ágætustu menn.
Einnig má nefna fleiri sögupersónur, Pólverjana
Victor Orzechowskí og Margarettu Plisikiewicz. Má
segja að ferðin hafi borgað sig bara fyrir það að kynn-
ast þessu ágæta fólki. Utan spítalans kynntumst
við engum innfæddum fyrir utan eina unga stúlku,
sem við hittum þótt ótrúlegt megi virðast á stoppu-
stöð í Tel Aviv. Annar okkar kynntist henni þó mun
78
LÆKNANEMINN 1 1990 43. árg.