Læknaneminn - 01.04.2002, Qupperneq 12

í ofanálag fór Guðjón Gunnar, nú um eins árs gam-
all, að hirða upp hverja sýkinguna á fætur annarri.
Fyrsta eyrnabólgan endaði sem mastoiditis og eyddum
við gamlárskvöldi á Barnadeildinni. Næsta árið var á
svipuðum nótum, sífelldar sýkingar, svæfingar vegna
segulómskoðana og vaxandi taugaveiklun hjá foreldr-
unum.
Eg var sjálfur í dálítið sérstakri stöðu, ég var á þriðja
ári og hafði aðgang að ýmsum upplýsingum og vissi
dálítið um sjúkdóma almennt. Ég gat því flett upp öll-
um verstu tilfellunum af sjúkdómnum (því enginn
skrifar grein um barn með sjúkdóminn sem ekkert
amar að) og þegar hér var komið við sögu var streitan
farin að segja til sín. Ég og konan mín Edda Margrét
vorum bæði í námi, nýbúin að kaupa íbúð sem við
höfðum engan veginn efni á og mér gekk bölvanlega
að lækka forgjöfina í golfinu.
Þegar hér var komið við sögu fór oftar að bera á
þeirri hugmynd að Guðjón Gunnar þyrfti að gangast
undir skurðaðgerð til að fjarlægja æxlið á mænunni.
Taugaskurðlæknar hér heima voru tregir til, en haft
var samband við heimsmeistarann í taugaskurðlækn-
ingum barna, dr. Michael Scott. Hann fékk sendar
myndrannsóknir af guttanum og féllst á að gera að-
gerðina. Þar með var það ljóst, við Edda Margrét vor-
um að fara með það dýrmætasta sem við áttum til
Bandaríkjanna í skurðaðgerð sem manni þótti fyrir-
fram ómöguleg.
Við komuna á barnaspítalann í Boston var strax
ljóst að vel var að málum staðið og okkur leið býsna
vel miðað við aðstæður. Fólkið var mjög vinsamlegt
og borgin skemmtileg.
En sama hversu fólkið var vinsamlegt og borgin
skemmtileg, þá varð þessi aðgerð ekki umflúin. And-
artökin þegar ég fylgdi barninu mínu inn á skurðstof-
una og skildi það eftir í höndum svæfingarlækna eru
með erfiðari stundum ævi minnar. Næstu átta klukku-
stundirnar voru ekki mikið skárri. Nokkrir bollar af
vondu kaffi, flett í gegnum tímarit, starað á vegginn,
reynt að telja tíglana á mynstruðu gólfteppinu.
Við fengum þó alltaf fréttir öðru hvoru úr aðgerð-
inni, að allt gengi vel og þetta færi nú að styttast. Ég
stari áfram á vegginn.
Þegar þessu loksins lauk kom dr. Scott til okkar og
tilkynnti okkur að allt hefði þetta gengið vel og tekist
hefði að fjarlægja allt æxlið en þurfti að klippa á
nokkra skyntaugaenda af greinum n.accessorius. Því-
líkur léttir.
Næstu sólarhringar voru á gjörgæslu og reynt að
halda verkjum i lágmarki. Okkur hafði verið sagt að
liann yrði fljótur að jafna sig og við kæmumst heim
eftir 4-5 daga. Við fluttumst á almenna barnadeild en
eftir 6 daga var Guðjón Gunnar enn mjög slæmur af
verkjum og vildi ekkert reisa sig upp né hreyfa höfuð-
ið. Nokkrum dögum síðar var hann þó kominn á fæt-
ur en með höfuðið allt skakkt og hafði mikla verki. Þá
kom í Ijós að skrið hafði orðið á hálsliðum neðan við
aðgerðasvæðið. Enn eitt atvikið í sjúkrasögu drengs-
ins sem enginn skilur. Hann var þá drifinn í stóran og
harðan kraga sem átti að fylgja honum næstu 10 vik-
urnar. Það var ekki fyrr en tveimur vikum eftir að-
gerðina sem við komum heim til Islands, með litla
krónprinsinn rnínus æxli plús kragi. Næstu átta vikur
áttu eftir að reyna verulega á okkur öll, líka fjölskyldu
okkar og vini. Guðjón Gunnar var með mikla verki
sem komu í köstum og leið einfaldlega alveg hrikalega
illa. Konan mín hætti í skólanum en ég var þá kominn
á 4. ár og mætingaskylda í verknámið. Þessar vikur
einkenndust af endurteknum heimsóknum á barna-
spítalann, gengið um gólf í stofunni á nóttunni því
barnið engist af kvölum og það er ekkert sem manni
dettur í hug til viðbótar, né öðrum.
Þegar líða tók á vorið fór stráknum hins vegar að
líða betur og líf okkar tók að færast í sínar skorður.
Verkirnir hurfu og hann fór að taka gleði sína á ný.
Hann naut sín vel síðasta sumar og er smám saman að
styrkjast. Hálsliðirnir eru ennþá ósamstæðir og var
um tíma fyrirhuguð önnur aðgerð til að tryggja stöðu
þeirra en það mál hefur nú verið sett á ís í bili. Hann
er ennþá með æxli á sjóntauginni sem virðist ekki
valda honum neinum einkennum enn sem lcomið er.
Hann verður þriggja ára í janúar og ég ætla að gefa
honum Valsbúninginn í afmælisgjöf.
Þessi lífsreynsla er alveg ótrúleg og þó svo að ég
óski engum að þurfa að ganga í gegnum þetta helvíti,
þá lærir maður margt og stendur kannski eftir sterkari
en áður og örlítið þroskaðri. Ég trúi samt ennþá á jóla-
sveininn. Það er líka sérstakt fyrir mig sem verðandi
lækni að sitja beggja megin borðsins. Mér finnst ég
stundum hafa svindlað á foreldrum veikra barna sem
ég tek á móti því ég hef fengið að skyggnast inn í
þeirra heim og veit stundum hvernig þeim líður.
Þó svo að í þessum pistli hafi ég látið hljóma sem
ég eigi rosalega erfitt þá er það í raun ekki svo. Það
eru margir sem hafa það mun verra en ég, mörg börn
sem eru mun veikari en barnið mitt. Það eru líka
nokkrir hlutir sem ég hef lært undanfarin ár. Ég veit
að veikindi sonar míns eru komin til að vera og þau
hverfa ekki þó að ég loki augunum. Ég veit líka að ef
erfiðleikarnir gerðu son minn að því sem hann er í
dag, þá myndi ég glaður gera þetta allt aftur.
*
10