Úrval - 01.11.1962, Blaðsíða 51

KYNLEG VILLA
G7
„Jú, víst hef ég verið það og
þó ekki af ráðnum huga,“ svarar
Aðalbjörg, „ég hef sem sé verið
að villast í alla nótt, og er mér
slíkt með öllu óskiljanlegt í svona
góðu veðri.“
„Þér mun þá líklega ekki' van-
þörf að fara að hvfla þig,‘ segja
þeir báðir einum rómi. Snýr þá
annar þeirra heim með henni og
til baostofu, þar sem hún er strax
drifin ofan í rúm, enda mun henni
ekki hafa veitt af hvíld, eftir hið
sérkenniiega næturævintýri.
Svo sem að líkum Iætur, vakti
þessi einkennilega villa allmikið
umtal um þessar mundir og jafn-
vel síðar. Var ýmsum getum að
því leitt, hvað valdið hefði, þar
sem ekki vai veðri um að kenna.
Kom sumum helzt í hug, einkum
þeim, sem trúðu á dulræn fyrir-
brigði, að maður nokkur, Halldór
að nafni, sem drukknað hafði þá
um veturinn, einmitt í þeim hyl,
sem Aðalbjörg villtist svo oft út á,
sem fyrr segir, mundi hafa verið
valdur að þessari kynlegu villu.
Þessi trú manna styrktist og við
það, er Aðalbjörgu dreymdi að
Halldór kom til hennar og sagði
eitthvað á þessa leið: „Þú vildir
ekki koma til mín.“ Rétt er að
geta þess, að þrátt fyrir þennan
draum Aðalbjargar var ekkert
samband milli þeirra meðan Hall-
dór lifði, en nokkuð mun hún á-
samt fleiri unglingum hafa gert af
því að herma eftir honum, enda
var Halldór þessi sagður einkenni-
legur nokkuð og öðruvísi en fólk
er flest.
Nokkuð mun hafa verið reynt
að komast fyrir það, hvert leið
hennar hefur legið þessa nótt. Það
mun þó aldrei hafa tekizt með
neinni vissu, enda of lítið föl á
jörðu, til þess að hlægt væri að
halda sér stöðugt við hina krók-
óttu slóð hennar. Þó munu menn
hafa rakið slóð hennar úr fyrir
ofan Velli, en þar tapað henni.
Sömuleiðis var rakin slóð nokkuð
fram á Hofsárdal, og var talið víst,
að það væri slóð Aðalbjargar, enda
reyndist hún fyrir ofan Hofsá, er
hún sá Ijósið, sem fyrr segir.
Enginn veit með neinni vissu,
hversu langt Aðalbjörg hefur
gengið þessa nótt. Hitt vita allir,
sem þekktu hana, bæði þá og síð-
ar, að svo mikið þrek og þor átti
hún í fórum sínum, allt fram á
efstu ár ævi sinnar, að fullyrða
má, að það hefur verið orðin löng
leið, sem hún gekk þessa nótt,
hefði hún alltaf farið beint.
HÁLFT gamanið við að muna, er að umbreyta.
— S.N.T.