Úrval - 01.11.1962, Blaðsíða 108

124
ÚR VAL
„Auðvitað ekki, en ég er heldur
ekki svo vitlaus að fara til hans
og reka fingurinn upp í hann. Ég
næ mér í grein og klýf annan end-
ann, og við tökum hann lifandi.
Heldurðu það verði sjón að sjá
hann þá'?“
„Taktu byssuna, og ég næ f
klofna grein,“ bað Jói.
Ég snerist á hæli og horfði fram-
an í Jóa:
„Nei, þú hefur byssuna. Og þú
skalt bara passa þig að fara ekki
að skjóta af eintómri hræðslu.' Þú
verður kyrr hér og fylgist með
honum — skilur þú það?“
Það var of langt til bátsins að
ná í kornspíkina, svo að ég reif
upp lítinn trjástofn, lagaði hann
tii með því að brjðia greinarnar
af, nerna á efri cndanum skildi ég
eftir hæfilega langan stúf af
sterkri grein, til að sá endi mynd-
aði inátulega kvísl fyrir háls nöðr-
unnar. Svo tók ég um síofninn
miðjan og við nálguðumst dýrið.
Stofninn var talsvert þungur, og
ég lét hann vega salt á annarri öxi-
inni og virii fyrir mér þetta dýr,
sem gat boðað svo skyndilegan
dauða. Naðran sveiflaði stórum og
iililegum hausnum ógnandi og
fylgdi hverri hreyfingu okkar með
augunum. Svört, klofin tungan
gekk illskulega aftur og- fram í
baneitruou gininu. Það mátti gloggt
sjá hvcrnig stríkkaði á sterkum
vöðvunum undir gljáandi skinn- |
inu. Þessi stóri, sveiflandi haus
- augun, svört og köld — flíru-
legt hæðnisglottið, sem lék um
gráan skoltinn — skellirnir í sí-
kvikum halanum, óður dauðans —
þessu mun ég aldrei gleyma.
Ég hagræddi stofninum og mund-
aði klofna endanum að hálsi ill-
yrmisins. „Það væri betra fyrir
þig að negla hann fastan í fyrstu
atlögu," varaði Jói mig við.
„Vertu bara ekki svo hræddur,
að þú þorir ekki að skjóta,“ öskr-
aði ég aftur fyrir mig. „Ef ég
missi hann núna, þá hringar hann
sig aftur. Fvrr eða seinna skal
ég ...“
Rótarangarnir stóðu hátt í loft
að baki mér, þungi rótarinnar var
of mikill, og ég missti marks. —
Tvisvar eða þrisvar hjó naðran í
stofninn, spúandi banvænu eitri í
hverju höggi, áður en ég gaí hafið
hann og lagt til atlögu að nýju.
Og nú hitti ég, hálsir.n klemmdist
fastur í kvíslinni, og um stund var
hausinn sem rígnegldur við jörð-
ina meðan sterkur bolurinn skókst
til og byrlaði upp sandinum.
„Haltu honum meðan ég hleyp
og sæki reipið!“ skrækti Jói.
„Nei, farðu ekki, Jói. Ég held
ég geti ekki haldið honum lengi
svona, hann er of sterkur. Ég ætla
að skipta um enda og reyrta að
halda honum niðri með rótinni.“